Eric Idle to jeden z filarów ekipy grupy Monty Python, jej Latającego Cyrku oraz innych śmiałych projektów artystycznych.
Urodził się 29 marca 1943 roku w South Shields w Anglii. W roku 1962 zaczął studia w Cambridge (filologia angielska), gdzie należał też do grupy teatralnej Footlights Club. Tam poznał Johna Cleesa i Grahama Chapmana (studiował o kilka lat niżej). Studia ukończył w 1965 roku, aby już w 1966 pisać teksty do audycji radia BBC I’m Sorry I’ll Read That Again. W roku 1967 poznał Terrego Gilliama i wraz z nim oraz Michaelem Palinem i Terrym Jonesem współtworzyli program We Have Ways of Making You Laugh. W pamiętnym 1969 roku powstał projekt Latający Cyrk Monty Pythona.
Eric Idle oraz Terry Gilliam pozostali indywidualnościami nie włączającymi się w prace spółek autorskich Cleese-Chapman i Jones-Palin. Idle, określany mianem samotnika, wolał pisać bez udziału innych, we własnym tempie, choć czasem samemu było mu trudno zaprezentować efekty reszcie i sprawić, by wyglądały zabawnie. Twierdził, że łatwiej odbywało się to w trzynastoodcinkowej serii Latającego cyrku, niż w przypadku pełnometrażowego filmu, gdzie w kółko odczytywano kwestie i trzeba było przekonać do nich pozostałą piątkę.
Zakładając grupę Monty Python, to właśnie Idle spośród całej ekipy miał na swoim koncie stosunkowo najmniej sukcesów. Dopiero w Latającym Cyrku i ich filmach dane mu było wykazać się prawdziwym talentem. Jego zdolności werbalna spowodowały, że koledzy nazwali go mistrzem puenty. Zadziwiała jego umiejętność bawienia się słowami – bohaterem jednego z jego najsłynniejszych skeczy był człowiek mówiący anagramami. Jest również najbardziej utalentowanym muzycznie członkiem grupy, autorem tekstów piosenek, wokalistą i gitarzystą. To dzięki niemu działalność Pythonów objęła także tworzenie piosenek, ze sztandarowym utworem Always Look on the Bright Side of Life, którego jest on głównym wykonawcą.
Po zakończeniu współpracy w ramach Monty Pythona w 1975 roku Idle wydał książkę Hello, Sailor! oraz pozostał wierny telewizji, dla której realizował program Rutland Weekend Television, będący parodią programów telewizyjnych, pełną skeczy i gagów. To właśnie w tym programie pojawił się słynny skecz o grupie The Beatles (parodia ich utworu utrzymana w duchu R. Lestera). Numer ten był później inspiracją i punktem wyjścia dla pracy nad jednym z najsłynniejszych filmów Idle’a zatytułowanego The Rutles: The Greatest Group Never in Rock’N’Roll. Jest to parodia dokumentu o beatelsach, której Idle był scenarzystą i współproducentem.
W roku 1988 Idle zadebiutował na scenie operowej w przedstawieniu Mikado. Kilkakrotnie prowadził program Saturday Night Live. Jest prezesem wytwórni filmowej Prominent Features.
Eric Idle użyczył swojego głosu czarodziejowi Merlinowi w filmie Shrek 3, czarodziejowi Rincewindowi w grze Discworld II, a także zagrał główną role w filmie Uciekające zakonnice. Z grupą tancerek stylizowanych na zakonnice wystąpił także w trakcie ceremonii zamknięcia Letnich Igrzysk Olimpijskich 2012 (wykonując Always Look on the Bright Side of Life) 12 sierpnia 2012.
Próbki talentu:
{youtube}WlBiLNN1NhQ{/youtube}
{youtube}UIrX_di3J9s{/youtube}
Źródła: Wikipedia.org, Filmweb.pl, Wp.pl