W Częstochowie ukończyła w 1949 roku liceum im. Jl. Słowackiego, następnie krakowską PWST (wówczas Państwowa Wyższa Szkoła Aktorska) w 1953 roku (studiowała razem ze Zbyszkiem Cybulskim, Bogumiłem Kobielą i Leszkiem Herdegenem) i w tym samym roku w grudniu debiutowała na scenie gdańskiego Teatru Wybrzeże u Lidii Zamkow rolą Katii w Barbarzyńcach. W Gdańsku zagrała tylko w kilku sztukach, jednak dała się poznać jako aktorka obdarzona inteligencją sceniczną i umiejętnością wyczucia nastroju. W tym czasie poznała także swojego przyszłego męża – Stanisława Dygata, już wtedy uznanego literata. W 1955 roku wyjechała razem z nim do Warszawy. Od stycznia 1955 roku grała w teatrach warszawskich: w Teatrze Narodowym (1955–1957), Teatrze Współczesnym (1957–1963), Teatrze Komedia (1964–1967), Studenckim Teatrze Satyryków (1969–1972), Teatrze Rozmaitości (1972–1985) i Teatrze Polskim (1985–1991). Występowała w rolach dramatycznych i charakterystycznych.

Renata Wąsowska tak pisała o artystce:

W jednym z wywiadów Kalina Jędrusik, wówczas młoda, początkująca aktorka wyraziła swoje credo artystyczne: „Chcę możliwie prosto przekazywać swoje prawdy widowni. Przeżywać je powinna już ona sama”. Nikt wtedy nie przypuszczał nawet, że wkrótce prawdy Kaliny – odsłaniające w aktorstwie złożoność, uroki i tajemnice kobiecości – tak silnie wpłyną na świadomość obyczajową, że wstrząsną społeczeństwem i podzielą je na zwolenników i przeciwników. (Iluzjon 1994 nr 03-04)

Ogromną popularność przyniósł Kalinie Jędrusik udział w programach telewizyjnych Kabaretu Starszych Panów oraz kreacje filmowe, m.in. Joanny w Lekarstwie na miłość (1965) w reż. Jana Batorego. Znaczący był także już jej debiut w Teatrze TV, gdy zagrała Kleopatrę pod kierownictwem Gustawa Holoubka w sztuce Cezar i Kleopatra (1956).

Piotr Gacek pisał o Jędrusik:

W Teatrze TV zabłysła w 1958 roku rolami w sztukach Giraudoux – jako Ondyna w „Ondynie” i Agnieszka w „Apollu z Bellac” wyreżyserowanych przez Adama Hanuszkiewicza. Jasnowłosa dziewczyna z wyrazem naiwnego zdumienia w wielkich oczach, rozbawiona światem męskich fascynacji. (Przekrój 2000 nr 31).

Małgorzata Terlecka-Reksnis wspominała:

Znakomitą rolę aktorka zagrała w adaptacji „Śniadania u Tiffany’ego”, którą specjalnie dla niej zrobił Dygat, a sam Truman Capote pobłogosławił z Nowego Jorku. Sztuka nosiła tytuł „Sceny z życia Holly Golightly” (1972), a reżyserował ją Kazimierz Kutz. Kalina śpiewała piękną balladę Komedy „Ja nie chcę spać, ja nie chcę umierać”. Smutna Holly Golightly była ulubioną bohaterką Kaliny. (Twój Styl 2001 nr 09)

Maciej Maniewski pisał:

Przełomowy był dla niej rok 1960. wtedy nagrała pierwsze utwory dla Radiowego Studia Piosenki i pojawiła się po raz pierwszy w telewizyjnym „Kabarecie Starszych Panów”. Do trzeciego kabaretowego wieczoru Jeremi Przybora i Jerzy Wasowski poszukiwali śpiewającej aktorki, która wniosłaby do programu wątek lirycznej zadumy. Ich wybór niejednego zaskoczył, a przecież okazał się bezbłędny. Tworzyli na poły nierealny pejzaż, w którym Kalina mogła po prostu być – być sobą. (Kino 2003 nr 07/08)

W latach 60’ i 70’ uchodziła za symbol seksu. W 1966 roku w telewizji aktorka zagrała jedną ze swych najlepszych ról – damę w filmie Odwiedziny o zmierzchu Jana Rybkowskiego. W 1976 roku występowała w duetach z Violettą Villas, głównie w Stanach Zjednoczonych.

Początek lat sześćdziesiątych to wprawdzie bardzo pomyślne lata w karierze artystycznej aktorki, ale powoli zaczynają się pojawiać przeciwności.

Renata Wąsowska o tym okresie w życiu Jędrusik:

Błyskawicznie rosnąca popularność i niezwykłość osobowości aktorki potęgowała emocje publiczności. W tych samych jej kreacjach (przeważnie wrażliwych, zakochanych dziewczyn) jedni dostrzegali liryzm i subtelność, a drudzy wulgarność i nieprzyzwoitość. Mit Kaliny – kobiety pełnej seksu, wręcz gorszycielki – rósł wraz z jej życiem i dorobkiem artystycznym. Wkrótce w świadomości społecznej zaczął żyć własnym życiem jako efekt licznych plotek i zmyślonych opowieści, także dotyczących jej spraw osobistych. (Iluzjon 1994 nr 03/ 04)

Konrad Eberhardt:

Kalina Jędrusik rozsadza sceniczne normy, nie liczy się z etykietą, jest spontaniczna, żywiołowa, czasem nawet wręcz agresywna. Swoją kobiecość manifestuje otwarcie, nie licząc się z zastrzeżeniami bardziej konserwatywnej części widzów. Wydaje się nawet, że z odrobiną satysfakcji drażni ich, pojawiając się w sukniach z ogromnymi dekoltami, zachowując się z ostentacyjną swobodą. (Film 1984 nr 42)

{youtube}9TgfolwSfT0{/youtube}

Uznawana za symbol seksu i aktorkę kontrowersyjną, otoczoną aurą skandali głównie za sprawą nieprawdziwych plotek, nie pasowała do okresu „małej stabilizacji”, ani do żadnego z urzędowo zalecanych kobiecych typów. Mimo popularności, w drugiej połowie lat sześćdziesiątych zniknęła z telewizji; jak głosi legenda – w efekcie interwencji samego I Sekretarza, Władysława Gomółki. Widzowie mogli ją podziwiać jedynie w kolejnych odcinkach Kabaretu Starszych Panów, ponieważ jego autorzy, Jeremi Przybora i Jerzy Wasowski zagrozili, że bez Kaliny Jędrusik nie będą robić kabaretu.

Pojawiała się w filmach kinowych. Jest uznawana za najciekawszą odtwórczynię kobiecych postaci w adaptacjach prozy Stanisława Dygata. Niestety, niezbyt często oferowano jej interesujące role filmowe. Sama mówiła później:

Nie chciano mnie, nie umiano wykorzystać mojej urody i zdolności. Wyskubana zostałam ze swoich kolorowych piórek. (Twój Styl 2001 nr 09)

W latach siedemdziesiątych już rzadziej występowała w teatrze, telewizji i w filmie; mimo to właśnie wówczas zagrała u Andrzeja Wajdy jedną ze swych najlepszych ról – Lucy Zukerową w filmie i w serialu Ziemia obiecana (1974).

W 1991 roku zagrała swe ostatnie role: żonę profesora w Ferdydurke Jerzego Skolimowskiego i nauczycielkę śpiewu w Podwójnym życiu Weroniki Krzysztofa Kieślowskiego.

Kalina Jędrusik była wielką miłośniczką kotów. Po śmierci męża w 1978 roku, opiekowała się nimi w swoim mieszkaniu na Żoliborzu. Zmarła w nocy 7 sierpnia 1991, w Warszawie, wskutek ataku astmy, na tle uczulenia na sierść kota. Została pochowana w Alei Zasłużonych Cmentarza Powązkowskiego w Warszawie (grób 66). W plebiscycie na najlepszą aktorkę w historii polskiego filmu, zorganizowanym w 1996 roku przez redakcję pisma Film z okazji 100-lecia kina, zajęła trzecie miejsce.

Aktorce poświęcono dwa filmy telewizyjne: Kalina Jana Sosińskiego (monolog aktorki ułożony z fragmentów dwóch wywiadów) i Nie odchodź Tadeusza Pawłowicza (w tym filmie reżyser przytacza dwanaście wspomnień o aktorce, opowieści bliskich jej osób).

W 1994 roku ukazała się książka Piotra Gacka Kalina Jędrusik. Muzykalność na życie. W 1996 aktorka zajęła trzecie miejsce w plebiscycie redakcji Filmu na najlepszą aktorkę w historii polskiego filmu (z okazji 100-lecia kina).

Źródła: Wikipedia.org, Culture.pl