W okresie między I i II wojną światową była znaczącą postacią w literackim społeczeństwie w Londynie i członkinią Bloomsbury Group. Jej najbardziej znane powieści to: Pani Dalloway, Do latarni morskiej i Pokój Jakuba, a najbardziej znane eseje to Własny pokój i Trzy gwinee.
Urodziła się 25 stycznia 1882 roku w Londynie jako Adeline Virginia Stephen córka sir Lesliego Stephena i Julii Prinsep Duckworth (1846-1895); została wykształcona przez swoich rodziców w ich dobrze ustosunkowanym domu na 22 Hyde Park Gate w Kensington. Rodzice Virginii pobrali się po tym, jak każde z nich owdowiało, w związku z czym w ich domu mieszkały dzieci z trzech małżeństw: dzieci Julii, które miała ze swoim pierwszym mężem Herbertem Duckworth; George Duckworth (1868-1934); Stella Duckworth (1869-1897); i Gerald Duckworth (1870-1937). Laura Makepeace Stephen (1870-1945), córka Lesliego i Minny Thackeray, była psychicznie chora, mieszkała z rodzicami do momentu aż została umieszczona w zakładzie w roku 1891, gdzie spędziła resztę życia; oraz dzieci Lesliego i Julii: Vanessa Stephen (1879-1961); Thoby Stephen (1880-1906); Virginia i Adrian Stephen (1883-1948).
Po latach pisała:
Pomyśleć, jak byłam wychowywana! Żadnej szkoły; samotnie lunatykowałam pośród książek mojego ojca; żadnej szansy nauczenia się tego, co wiąże się ze szkołą; zabawy piłką; dokuczania; slangu, wulgaryzmów, scen, zazdrości!
Sława sir Lesliego Stephena jako redaktora, krytyka i biografa, jak również jego znajomość z Williamem Thackerayem (był wdowcem po jego najstarszej córce) oznaczały, że Virginia Woolf wychowywała się w środowisku nasyconym wpływami wiktoriańskiego społeczeństwa literackiego. Henry James, George Henry Lewes, Julia Margaret Cameron (ciotka Julii Duckworth), i James Russell Lowell, który był ojcem chrzestnym Virginii, również odwiedzali jej dom rodzinny. Julia Duckworth Stephen była równie dobrze ustosunkowana. Jako potomkini damy dworu Marii Antoniny, pochodziła z rodziny słynącej z piękności, które pozostawiły swój ślad w społeczeństwie wiktoriańskim jako modelki dla artystów prerafaelickich i wczesnych fotografów. Uzupełnieniem tych wpływów była ogromna biblioteka na 22 Hyde Park Gate, za pomocą której Virginię zaznajamiano z filologią klasyczną i angielską literaturą. Jednakże, według jej pamiętników, jej najbarwniejsze wspomnienia z dzieciństwa nie są związane z Londynem, lecz z Saint Ives w Kornwalii gdzie jej rodzina spędzała każde lato aż do roku 1895. Wspomnienia rodzinnych wakacji i wrażenie jakie wywarł na niej krajobraz, a zwłaszcza Godrevy Lighthouse, były źródłem powieści, które pisała w późniejszych latach, szczególnie Do latarni morskiej.
Nagła śmierć matki z powodu grypy i przyrodniej siostry Stelli dwa lata później, były przyczyną pierwszego z kilku załamań nerwowych u Virginii. Śmierć jej ojca w roku 1904 spowodowała jej najbardziej niepokojące załamanie nerwowe i została ona na krótki czas umieszczona w zakładzie psychiatrycznym. Współcześni uczeni stwierdzili, że załamania i późniejsze powtarzające się okresy depresji były również wywołane przez fakt, że Virginia i Vanessa były wykorzystywane seksualnie przez swoich przyrodnich braci George’a i Geralda. Współczesne metody diagnostyczne sprawiły, że postrzega się Virginię jako osobę cierpiącą z powodu choroby afektywnej dwubiegunowej, która rzutowała na jej życie i twórczość, a ostatecznie doprowadziła ją do samobójstwa.
Po śmierci ojca i jej drugim poważnym załamaniu nerwowym, Virginia, Vanessa i Adrian sprzedali dom na 22 Hyde Park Gate i kupili nowy na 46 Gordon Square w Bloomsbury. Tam poznali Lyttona Strachey, Clive’a Bella, Saxona Sydneya-Turnera, Duncana Granta i Leonarda Woolfa, którzy stanowili rdzeń koła intelektualnego znanego jako Bloomsbury Group.
Virginia rozpoczęła swoją karierę pisarską w 1905 roku dziennikarskim artykułem na temat Haworth (domu rodziny Brontë) dla Times Literary Supplement. W 1912 roku poślubiła Leonarda Woolfa, pisarza, urzędnika służby cywilnej i teoretyka politycznego. Wielu biografów uważa, iż małżeństwo Virginii z Leonardem nigdy nie było skonsumowane, jako że Virginia była lesbijką. W 1922 poznała i zakochała się w Vicie Sackville-West, z którą miała romans przez większość lat dwudziestych. Jej pierwsza powieść, The Voyage Out, została wydana w 1915 przez wydawnictwo jej przyrodniego brata, Gerald Duckworth and Company Ltd. Oryginalny tytuł brzmiał Melymbrosia, jednak w związku z krytyką dotyczącą politycznego charakteru książki, Virginia Woolf wprowadziła zmiany w powieści włącznie z tytułem. Ta starsza wersja The Voyage Out została skompilowana i jest obecnie dostępna pod oryginalnym tytułem. Większość jej prac została wydana przez Hogarth Press, założone przez nią i jej męża w 1917 roku. Virginia Woolf została okrzyknięta jednym z największych powieściopisarzy dwudziestego wieku i jednym z czołowych modernistów, mimo że gardziła niektórymi artystami w tej kategorii.
Pod koniec roku 1940 Virginia miała kolejny silny atak nerwowy. Tym razem czuła, że nie była w stanie wyzdrowieć. 28 marca 1941, w wieku 59 lat, napełniła kieszenie kamieniami i rzuciła się do rzeki Ouse, nieopodal jej domu w Rodmell. Pozostawiła dwa listy pożegnalne; jeden dla swojej siostry Vanessy, a drugi dla swojego męża:
Jestem pewna, że znów szaleję: Czuję, że nie damy rady przejść przez te kolejne trudne chwile. I że tym razem nie wyzdrowieję. Zaczynam słyszeć głosy i nie mogę się skoncentrować. Więc robię to co uważam za najlepsze. Dałeś mi radość największą z możliwych… Nie mogę dalej z tym walczyć, wiem, że niszczę Twoje życie i że beze mnie mógłbyś pracować.
Oryginalny cytat:
Dearest, I feel certain that I am going mad again. I feel we can’t go through another of those terrible times. And I shan’t recover this time. I begin to hear voices, and I can’t concentrate. So I am doing what seems the best thing to do. You have given me the greatest possible happiness. You have been in every way all that anyone could be. I don’t think two people could have been happier ’til this terrible disease came. I can’t fight any longer. I know that I am spoiling your life, that without me you could work. And you will I know. You see I can’t even write this properly. I can’t read. What I want to say is I owe all the happiness of my life to you. You have been entirely patient with me and incredibly good. I want to say that – everybody knows it. If anybody could have saved me it would have been you. Everything has gone from me but the certainty of your goodness. I can’t go on spoiling your life any longer. I don’t think two people could have been happier than we have been. V. (The Letters of Virginia Woolf, vol. VI, p. 481′).
Jej nazwisko naziści niemieccy umieścili na liście wrogów III Rzeszy tzw. Czarnej Księdze.
Od początku 2012 roku utwory autorstwa Virginii Wolf można swobodnie kopiować i udostępniać – znajdują się w domenie publicznej.
Źródło: Wikipedia.org