Paszporty POLITYKI co roku udowadniają także, że hasło porozumienia ponad podziałami (w tym wypadku redakcyjnymi) jest możliwe, przynajmniej, jeśli chodzi o kulturę. Krytycy z różnych redakcji i instytucji kultury wytypowali, jak co roku, trzech twórców w każdej kategorii, których osiągnięcia wydały im się ważne, a Kapituła wybiera Laureata bądź Laureatkę w każdej kategorii. Uroczysta Gala miała miejsce w Teatrze Wielkim-Operze Narodowej w Warszawie.

LAUREACI i LAUREATKI PASZPORTÓW POLITYKI 2013:
 
KATEGORIA FILM

Dawid Ogrodnik

Za aktorstwo, które łączy imponujące umiejętności warsztatowe i wielką charyzmę. Za rolę niepełnosprawnego w Chce się żyć, która już przeszła do historii polskiego kina.

Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie. W 2012 roku otrzymał wyróżnienie podczas 37. Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni w kategorii drugoplanowa rola męska za kreację w obrazie Leszka Dawida Jesteś Bogiem.  W filmie Chce się żyć zagrał już główną rolę, zyskując uznanie publiczności i krytyków.

KATEGORIA LITERATURA

Ziemowit Szczerek

Za przewrotną i wspaniale napisaną książkę, która pokazuje, że żadna podróż, a zwłaszcza podróż na Wschód, nie jest niewinna.

Jest absolwentem prawa i nauk politycznych, dziennikarzem w portalu Interia.pl, prowadzi raport dotyczący Europy Środkowej i Wschodniej. Publikował reportaże i opowiadania m.in. w Tygodniku Powszechnym, Nowej Europie Wschodniej, New Eastern Europe, Lampie, Ha!arcie. W 2010 roku ukazał się wspólny zbiór opowiadań Marcina Kępy i Szczerka pt. Paczka Radomskich, który był literackim portretem Radomia. W 2013 roku oprócz nominowanej książki pt: Przyjdzie Mordor i nas zje, czyli tajna historia Słowian wydanym przez Ha!art, ukazała się jego alternatywna historia Polski pt. Rzeczpospolita zwycięska wydana przez wydawnictwo Znak.

 
KATEGORIA MUZYKA POPULARNA

Marcin Masecki

Za sprawne i konsekwentne poruszanie się między gatunkami własną ścieżką, za zacieranie podziałów pomiędzy sceną filharmoniczną a klubową, za zmierzenie się z naszą tradycyjną formą na płycie „Polonezy” w sposób jak zawsze lekki i przewrotny.

Masecki zaczął się kształcić muzycznie jako trzylatek, w wieku piętnastu lat grywał już z najlepszymi jazzmanami w kraju, a jako 22-latek odebrał I nagrodę w Konkursie Pianistów Jazzowych w Moskwie, ale po studiach w prestiżowym Berklee College of Music w Bostonie potrafił świadomie i pewnie pokierować własną karierą. Regularnie nagrywa albumy solowe z własnymi kompozycjami, prowadzi świetną jazzową formację profesjonalizm, gra w zespole Paristetris, którego wokalistką jest jego żona Candelaria Saenz Valiente, współtworzy z nią również projekt muzyczny Pictorial Candi. Stoi wreszcie na czele Warszawskiej Orkiestry Rozrywkowej – wyjątkowego big-bandu skupiającego najlepszych muzyków świetnej młodej generacji warszawskiego jazzu i okolic.

 
KATEGORIA MUZYKA POWAŻNA

Apollon Musagete Quartett  

Za konsekwentne i skuteczne budowanie silnej pozycji w życiu muzycznym Europy, zawsze z uwzględnieniem w repertuarze muzyki polskiej. Za wybitną płytę „Multitude”, na której obok utworów Witolda Lutosławskiego, Krzysztofa Pendereckiego i Henryka Mikołaja Góreckiego zespół ukazał własne zdolności kompozytorskie.

Zespół powstał w 2006 r. w Wiedniu, gdzie jego członkowie – w większości absolwenci warszawskiej uczelni muzycznej – kontynuowali studia kameralistyki w Wiedniu u słynnego Alban Berg Quartett. a w jego skład wchodzi czwórka polskich muzyków: skrzypkowie Paweł Zalejski i Bartosz Zachłod, altowiolista Piotr Szumieł i wiolonczelista Piotr Skweres. Wszyscy są w okolicach trzydziestki. Nazwa, wywodząca się z tytułu baletu Igora Strawińskiego, oznacza Apolla jako przewodnika muz – na zamówienie kwartetu powstał już szereg utworów inspirowanych postacią Apollina. Kwartet ma już na koncie wiele istotnych sukcesów, a przede wszystkim zwycięstwo na prestiżowym Międzynarodowym Konkursie Muzycznym ARD w Monachium (2008 r.). Koncertował w nowojorskiej Carnegie Hall, Filharmonii Berlińskiej, Herkulessaal i Gasteig w Monachium, Wigmore Hall w Londynie, Tonhalle w Zurychu, Konzerthaus i Musikverein w Wiedniu. Te dwie ostatnie instytucje przyznały kwartetowi tytuł Rising Stars; jako jego laureaci polscy muzycy grali m.in. w paryskim Cité de la Musique, amsterdamskim Concertgebouw, brukselskim Palais des Beaux-Arts czy salzburskim Mozarteum. Najnowsze wyróżnienie to objęcie programem BBC Radio 3 New Generation Artists na lata 2012-2014. Zespół brał udział w wielu prestiżowych festiwalach na terenie Niemiec, Austrii, Szwajcarii, a od 2010 r. ma  swój własny: Apollon Musagete International Chamber Music Workshop w  Goslar w Dolnej Saksonii. Zespół czyni też wypady poza dziedzinę muzyki klasycznej: dla firmy Deutsche Grammophon nagrał w 2011 r. z Tori Amos płytę Night of Hunters, która osiągnęła pierwsze miejsce na klasycznej liście przebojów Billboardu (w innych kategoriach znalazła się w pierwszej dziesiątce).

 
KATEGORIA SZTUKI WIZUALNE

Aneta Grzeszykowska

Za oryginalne, głębokie i poruszające podejście do egzystencjalnych problemów śmierci, przemijania, kobiecości i pożądania, zaprezentowane na wystawie Śmierć i dziewczyna w Narodowej Galerii Sztuki Zachęta.

Aneta Grzeszykowska, która w mijającym roku zebrała mnóstwo pochwał za wystawę Śmierć i dziewczyna w stołecznej Zachęcie, urodziła się w Warszawie (1977 r.) i tu także ukończyła studia na Wydziale Grafiki ASP (1999 r.). Początkowo pracowała wspólnie ze swoim mężem Janem Smagą, a efektem tej kooperacji była głośna realizacja Plany (2001-2003). To dziesięć intrygujących, komputerowo opracowanych fotografii przedstawiających niejako z lotu ptaka przeciętne mieszkania przeciętnych polskich rodzin. Od 2005 r. Grzeszykowska kontynuuje karierę indywidualnie, a niemal każda jej kolejna praca była zauważana, powszechnie komentowana i chwalona. W 2005 r. powstał Album – zbiór zdjęć z rodzinnego archiwum przedstawiających artystkę (od dzieciństwa po dorosłość) w różnych sytuacjach. Pomiędzy 2007 a 2010 rokiem artystka kręci serię filmów Black, Ból głowy oraz Bolimorfia, które łączy nie tylko forma (naga artystka na czarnym tle, perfekcyjny komputerowy montaż), ale i przesłanie; to rozpisana na różne głosy refleksja nad przemijaniem, cielesnością, śmiercią, obecnością, pamięcią, erotyzmem. Na tegorocznej wystawie w Zachęcie pokazała m.in. zaskakującą pracę Negative Book: serię zdjęć przedstawiających zwykłe, codzienne sytuacje, ale w wersji negatywowej. Jedynym elementem „nie pasującym” do całości w tych pracach jest sama Grzeszykowska, występująca w wersji, do której jesteśmy przyzwyczajeni – pozytywowej.

 
KATEGORIA TEATR

Jolanta Janiczak i Wiktor Rubin

Za brawurowe spektakle, które, odsłaniając mechanizmy konstruowania oficjalnych biografii, równie wiele mówią o historii, co o współczesności. Za język mieszający czasy, perspektywy i doświadczenia, jednocześnie demaskatorski i niezwykle intensywny.  

Dramatopisarka i reżyser, para na scenie i w życiu. Janiczak, urodzona w 1982 r. w Nowym Targu, jest absolwentką psychologii krakowskiego UJ, dwie z jej sztuk trafiły do finału najbardziej prestiżowego konkursu dramatopisarskiego w Polsce: Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej. Rubin urodził się w 1978 r. w Siedlcach, jest absolwentem socjologii UJ i reżyserii krakowskiej PWST, studiował również filozofię. Razem pracują od 2007 r. Janiczak zajmowała się adaptacją tekstu i/lub opracowaniem dramaturgicznym spektakli reżyserowanych przez Rubina, m.in.: Drugiego zabicia psa Marka Hłaski w Teatrze Polskim w Bydgoszczy, Cząstek elementarnych Michela Houellebecqua i Lalki Bolesława Prusa we wrocławskim Polskim, Orgii Piera Paolo Pasoliniego w gdańskim Teatrze Wybrzeże i James Bond: Świnie nie widzą gwiazd w Teatrze im. Szaniawskiego w Wałbrzychu. Rubin reżyserował dramaty autorstwa Janiczak: Joannę szaloną; Królową i Carycę Katarzynę w Teatrze im. Żeromskiego w Kielcach, Ofelie w Teatrze im. Horzycy w Toruniu, Tak powiedział Michael J. w gdańskim Wybrzeżu oraz Karła, Downa i inne żywioły w Teatrze Nowym w Łodzi. Twórców interesują biografie, szczególnie biografie kobiet, które swoimi zachowaniami przekraczały ustalony porządek, oswojone konwencje i schematy myślowe. Tworzą z nich estetyczne i myślowe kolaże, w których to, co prawdziwe miesza się z tym, co domyślone, mnożą się perspektywy czasowe i postaci.

 
KREATOR KULTURY
Nagroda specjalna Polityki

Tomasz Stańko

Za wyjątkowy styl tworzenia, pracy i współdziałania w sztuce, umiejętność godzenia tradycji i awangardy. Za poszerzanie granic jazzu i zarazem poszerzanie jego publiczności. Za występowanie w roli pomostu pokoleniowego dla muzyków z różnych środowisk oraz promowanie polskich muzyków za granicą. Za swobodę, z jaką działa na całym świecie, za pokazywanie, że muzyka nie dzieli się na geograficzne odłamy – polski, europejski czy amerykański – tylko jest językiem w pełni uniwersalnym.