Urodziła się 19 grudnia 1915 roku jako Édith Giovanna Gassion w paryskim osiedlu Quartier de Belleville, gdzie żyło wielu imigrantów. Podobno przyszła na świat na chodniku przy ul. Rue de Belleville, nr 72, jednak w jej akcie urodzenia wpisany był szpital Tenon, który znajduje się w 20 dzielnicy, gdzie leży Rue de Belleville. Imię chrzestne otrzymała po siostrze Edith Cavell, która podczas I wojny światowej pomagała brytyjskim żołnierzom w ucieczce z niemieckiej niewoli, za co została rozstrzelana.

Jej matka Annetta Giovanna Maillard (1895-1945), urodziła się w Livorno, w zachodniej Toskanii. W Paryżu śpiewała po kawiarniach jako Line Marsa. Ojciec, Louis-Alphonse Gassion (1881-1944), był ulicznym akrobatą, a wcześniej – aktorem w teatrze. Po ojcu miała korzenie francusko-włoskie, a po matce berberyjskie. Porzucona przez matkę, krótko mieszkała z babką, Emmą (Aïcha) Saïd ben Mohammedov (1876–1930). Zanim ojciec wstąpił do wojska, aby walczyć na froncie, zabrał ją do swojej matki, która w Normandii prowadziła dom publiczny. Tamtejsze prostytutki pomagały ją wychować. Gdy miała 3 lata, straciła wzrok. Była niewidoma do 7 roku życia. Odzyskanie przez nią wzroku obrosło legendą – podobno wrócił, gdy prostytutki zebrały pieniądze na jej pielgrzymkę do sanktuarium Świętej Teresy w Lisieux.

Milord – jedna z najbardziej znanych jej pieśni:

{youtube}bGoM7hqWU0Y{/youtube}

Młodość spędziła na ulicach Paryża. W wieku 15 lat zajęła się ulicznym śpiewaniem. Została odkryta w 1935 przez impresaria Louisa Leplée i rozpoczęła występy w jego kabarecie Le Gerny’s przy Champs-Élysées, pod pseudonimem „La Môme Piaf (Wróbelek), który stał się później znany milionom wielbicieli jej talentu. W 1936 miała pierwsze nagranie dla wytwórni Polydor. W 1935, w wieku 2 lat, zmarła jej jedyna córka. W czasie wojny występowała w lokalach, współpracując z francuskim ruchem oporu.

Śpiewała także w USA, odnosząc spore sukcesy. Zagrała w kilku filmach. Oprócz jej talentu, widzów i słuchaczy przyciągała otaczająca Piaf legenda, wynikająca z jej przeszłości, a także nieudane związki uczuciowe, które z jednej strony zwiększały dramatyzm jej recitali, a z drugiej pogłębiały chorobę, z którą zmagała się heroicznie do końca życia.

Osiągnąwszy szczyty kariery zaczęła pomagać młodym piosenkarzom, ułatwiając im start artystyczny (byli wśród nich m.in. Yves Montand, z którym przez kilka lat była związana, Gilbert Bécaud, Charles Aznavour). Była dwukrotnie zamężna. Ze swym pierwszym mężem (Jacques Pills) wzięła ślub 20 września 1952, jednak po czterech latach, w 1956 rozwiedli się. W latach 1948–1949 miała romans z żonatym Marcelem Cerdanem, mistrzem świata w boksie. 9 października 1962 wyszła za młodszego od siebie o 21 lat Theophanisa Lamboukasa (znanego jako Théo Sarapo), któremu usiłowała pomóc w karierze piosenkarskiej. Pomimo osobliwości tej sytuacji, krytykowanej przez wielu jej przyjaciół, Lamboukas okazał się jej wiernym przyjacielem, opiekującym się troskliwie piosenkarką aż do jej śmierci.

Piaf zmarła na raka wątroby 10 października 1963 w Grasse, jest pochowana na cmentarzu Père Lachaise. Na jej pogrzebie zebrało się 40 tysięcy ludzi, a na jej grobie do dziś są składane kwiaty. Wiele osób inspirowało się jej muzyką i pisało własne piosenki. Twórczość artystyczna Piaf należy do klasyki francuskiej piosenki i pomimo całkowicie odmienionych dzisiaj standardów i gustów, jest chętnie słuchana na całym świecie i wznawiana przez wydawnictwa muzyczne.

Przyjaźniła się z Jean Cocteau, który zmarł na atak serca 11 października tego samego roku. Wiele osób uważa, że miało to bezpośredni związek z otrzymaniem wiadomości o jej zgonie. Jednak Jean Marais – wieloletni przyjaciel, partner i aktor filmów Cocteau – wspomina, że pisarza nie łączyła zbyt wielka zażyłość z Édith Piaf. Trudno więc jednoznacznie łączyć te dwa fakty.

W 1977 w Paryżu przy Crespin du Gast nr 5, powstało Muzeum Edith Piaf, w całości poświęcone artystce. Założycielem i właścicielem Muzeum jest Bernard Marchois, będący jednocześnie sekretarzem stowarzyszenia przyjaciół Edith Piaf – „Amis d’Edith Piaf”. Stowarzyszenie działa od 1967.

Ostatnim z filmów biograficznych poświęconych artystce jest obraz z 2007 roku: Niczego nie żałuję – Edith Piaf:

{youtube}vfQn4Ns9jnY{/youtube}

Piosenki (wybór):

„Mon légionnaire” (1936)
„Le Fanion de la Légion” (1936)
„L’Accordéoniste” (1940)
„Tu es partout” (1943)
„La vie en rose” (1945)
„Les Trois Cloches” (1945)
„Hymne à l’amour” (1949)
„Padam… Padam…” (1951)
„Bravo pour le clown” (1953)
„Sous le ciel de Paris” (1954)
„La goulante du Pauvre Jean” (1954)
„Les Amants d’un jour” (1956)
„La Foule” (1957)
„Milord” (1959)
„Non, je ne regrette rien” (1960)
„Le chant d’amour” (1963)
„À quoi ça sert l’amour ?”
„Le prisonnier de la tour”
„L’Homme à la moto”
„Mon Dieu”
„Mon manège à moi”

Filmografia

1959 „Les Amants de demain jako Simone”
1958 „Música de siempre”
1954 „Gdyby Wersal mógł mi odpowiedzieć” (Si Versailles m’était conté) jako kobieta w tłumie
1954 „Boum sur Paris”
1954 „French Cancan” jako Eugénie Buffet
1952 „Paris chante toujours!”
1948 „Neuf garçons, un coeur” jako Christine
1946 „Étoile sans lumière” jako Madeleine
1941 „Montmartre-sur-Seine” jako Lily
1936 „La Garçonne”

 Źródło: Wikipedia.org