Adrianna Lecouvreur była wybitną francuską aktorką, która wypracowała swój unikalny styl gry i przyczyniła się do zreformowania teatru.
Przyszła na świat 5 kwietnia 1692 roku. Debiutowała w 1717 roku w Komedii Francuskiej w Paryżu w tragedii Crébillona Elektra i osiągnęła taki sukces, że do śmierci pozostała najwybitniejszą tragiczką Francji. Swe powodzenie zawdzięczała prostocie gry i deklamacji, odbijającej się jaskrawo od powszechnej wtedy napuszonej przesady.
Była kochanką marszałka Maurycego Saskiego, dla którego sprzedała swe kosztowności, gdy potrzebował pieniędzy na wyprawę kurlandzką.
Zmarła przedwcześnie w 1730 roku. Kościół katolicki odmówił pochowania jej na gruncie poświęconym pomimo protestu pisarzy francuskich. Powstała legenda, że Lecouvreur została otruta przez swą rywalkę, panią Bouillon, w rzeczywistości jednak umarła na krwawą dyzenterię.
Na podstawie legendy o jej śmierci Francesco Cilea stworzył operę Adriana Lecouvreur, która dziś uważana jest za największe dzieło kompozytora i sztandarową operę włoskiego weryzmu. Jest to opera w czerech aktach, nawiązująca stylem do ówczesnego weryzmu*. Premiera odbyła się w Mediolanie 1902 roku. Dzieło opisuje historie autentycznej gwiazdy francuskiej sceny teatralnej, która, jak mówi legenda, została zamordowana przez swoja rywalkę księżnę de Bouillon.
Opera, której styl nazywany jest niekiedy quasi-weryzmem, zawiera trzy szerzej znane arie – dramatyczny początek drugiego aktu „Acerba volutta”, „Ecco il monologo” śpiewana przez baryton i aria Adriany „Poveri fiori”
Opera doczekała się wielu nagrań studyjnych, których dokonali m.in. Franco Capuana (Tebaldi, del Monaco, Simionato, Bastianini), James Levine (Scotto, Domingo, Milnes, Obraztsova) i Richard Bonynge (Sutherland, Bergonzi, Nucci). Na DVD jest dostępna wersja z Teatro alla Scala w Mediolanie – Gianandrea Gavazzeni, (Mirella Freni, Peter Dvorsky, Fiorenza Cossotto).
*Weryzm (z wł. verismo od vero – prawdziwy, prawda, łac. verus, verum, ang. verismo, verism, fr. vérisme, niem. Verismus, ros. верuзм) – kierunek w twórczości artystycznej, głównie włoskiej ostatniego ćwierćwiecza XIX w., będący odmianą naturalizmu. Głosił estetykę skrajnie mimetyczną, postulował wierne odtwarzanie rzeczywistości, prawdę, realizm, interesował się współczesnymi problemami społecznymi, przede wszystkim życiem wsi, krytykował ówczesne stosunki społeczne i sztukę symboliczną. Najwybitniejszym przedstawicielem weryzmu jest Giovanni Verga, głównym teoretykiem L. Capuana. Weryzm wpłynął na literaturę włoską XX w. Mianem weryzmu określa się również kierunek we włoskiej muzyce operowej przełomu XIX i XX w., reprezentowany m.in. przez P. Mascagniego, R. Leoncavalla i G. Pucciniego, a także, wcześniej przez Stanisława Moniuszkę w operach Halka i Paria (wszyscy oni pisali opery do realistycznych librett charakteryzujące się wprowadzaniem na scenę zwykłych, współczesnych ludzi) i w plastyce (przedstawianie życia prostego ludu).
Źródło: Wikipedia.org