Pierwszym krokiem do sławy była sztuka Don Juan on Trial wystawiona w 1991 roku i następnie wspierana przez Royal Shakespeare Company. Następna sztuka, The Visitor z roku 1993, była triumfem, który przyniósł autorowi trzy Moliery (dla najlepszego aktora, odkrycia teatralnego i przedstawienia). Sztuka była tłumaczona i wystawiana na całym świecie. Wersja muzyczna została przygotowana przez Théâtre Impérial de Compiègne i wystawiana w Operze Londyńskiej.

Po dwóch sukcesach Schmitt porzucił pracę wykładowcy filozofii na Uniwersytecie w Savoir, aby zostać pisarzem pełnoetatowym. Następnym osiągnięciem stała się sztuka Enigma Variations, uznawana za najbardziej popularną pracę Schmitta na świecie.

Nie ma nic bardziej względnego niż piękno. Jedna róża to piękno. Dziesięć róż to coś drogiego. Sto róż to nuda.

W ciągu zaledwie dekady stał się jednym z najpoczytniejszych francuskojęzycznych autorów na świecie. Jego książki tłumaczone są na 35 języków, a sztuki wystawiane w ponad czterdziestu krajach. Książki Schmitta w większości bazują na sztukach teatralnych o tych samych tytułach.

Poza dziedziną teatru, Eric-Emmanuel Schmitt w 1997 roku napisał doktorat na temat Diderot i filozofia uwodzenia. Ponadto, jako meloman z zamiłowania, przetłumaczył na francuski Wesele Figara. Jego najnowsze dzieła to Ulisses z Bagdadu, Zapasy z życiem i Trucicielka – wszystkie z 2010 roku oraz Kobieta w lustrze opublikowana w roku 2011.

Ale czy miłość może być obowiązkiem? Czy można rozkazywać sercu? Nie sądzę. Według wielkich rabinów szacunek jest lepszy od miłości. Jest trwałym zobowiązaniem. To mi się wydaje możliwe. Mogę szanować tych, których nie lubię, lub tych, którzy są mi obojętni. Ale kochać? Zresztą czy muszę ich kochać, skoro ich szanuję? Miłość to trudna rzecz, nie można jej wywołać ani kontrolować, ani też zmusić aby trwała.

We Francji wszystkie jego prace wydawane są przez wydawnictwo Albin Michel. W Polsce jego twórczość tłumaczyli: Maria Braunstein, Barbara Grzegorzewska, Krystyna Rodowska i Ewa Wieleżyńska.

U nas przeczytasz:

Trucicielka, Éric-Emmanuel Schmitt – recenzja
Kobieta w lustrze, Éric-Emmanuel Schmitt – recenzja
Intrygantki, Éric-Emmanuel Schmitt- recenzja
Tajemnica pani Ming, Éric-Emmanuel Schmitt – recenzja

Powieści:

La Secte des égoïstes (1994)
L’Évangile selon Pilate (Ewangelia według Piłata) (2000)
Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran (Pan Ibrahim i kwiaty Koranu) (2001) (również ekranizacja)
La Part de l’autre („Przypadek Adolfa H.”) (2001)
Lorsque j’étais une œuvre d’art (Kiedy byłem dziełem sztuki) (2002)
Oscar et la dame Rose (Oskar i pani Róża) (2002)
L’Enfante de Noé (Dziecko Noego) (2004)
Odette Toulemonde et autres histoires („Odette i inne historie miłosne”) (2006)
Ma Vie avec Mozart (Moje życie z Mozartem) (2008)
La rêveuse d’Ostende (Marzycielka z Ostendy) (2009)
Ulysse from Bagdad (Ulisses z Bagdadu) (2010)
Le Sumo qui ne pouvait pas grossir (Zapasy z życiem) (2010)
Concerto a’la memoire d’un ange (Trucicielka) (2010)
La femme au miroir (Kobieta w lustrze) (2011)

Sztuki teatralne:

La Nuit de Valognes (1991)
Le Visiteur (1993)
Golden Joe (1995)
Variations énigmatiques (1996)
Le Libertin (1997)
Milarepa (1997)
Frédérick ou le boulevard du crime (1998)
Hôtel des deux mondes (1999)
Petits crimes conjugaux (Małe zbrodnie małżeńskie) (2003)
Mes Évangiles (Moje Ewangelie) (2004), adaptacja teatralna powieści Ewangelia według Piłata
La tectonicque des sentiments (Tektonika uczuć) (2007)

Źródło: Wikipedia.org