Władysław Umiński pisał liczne odczyty popularnonaukowe, powieści przygodowe dla młodzieży, a także pionierskie polskie powieści fantastycznonaukowe. Przed wojną wychowało się na nich wiele pokoleń młodych Polaków. Twórczość „polskiego Verne’a” w swej wymowie nastawiona była głównie na akcent patriotyczno-wolnościowy. Biegle łączył style pisarskie Verne’a, Reida i Coopera.

Jego fantastyka, zawsze ściśle adekwatna do rozmaitych dziedzin nauki, okazała się wizjonerską. To właśnie w powieściach zawierał on projekty swoich maszyn, na których realizację nie było go stać finansowo. W roku 1952 rozpoczął pracę nad nową, monumentalną powieścią Świat za lat tysiąc, której jednak nie zdążył ukończyć.

Urodził się w małym miasteczku Przedecz w ubogiej rodzinie mieszczańskiej. Ojciec – Julian Umiński, pochodzący ze zubożałej rodziny szlacheckiej – był malarzem, matka – Tekla z Bogdańskich – pracowała jako nauczycielka.

Władysław uczył się w gimnazjum filologicznym i szkole realnej. Ukończył studia przyrodnicze na uniwersytecie w Petersburgu. Był niespełnionym konstruktorem maszyn. Swoje pierwsze konstrukcje zaprojektował w wieku 12 lat, jednak z powodu trudnej sytuacji finansowej, w którą popadli jego rodzice, marzenia spełzły na niczym. Przeprowadzał doświadczenia w laboratorium Muzeum Przemysłu i Rolnictwa (gdzie zetknął się z Marią Skłodowską-Curie), budował w latach osiemdziesiątych XIX w. modele machin latających.

Przez całe życie borykał się z kłopotami finansowymi. Pisał oraz zajmował się m.in. katalogowaniem książek w bibliotece Politechniki Warszawskiej, prowadzeniem przedstawicielstwa studzien artezyjskich, pracą jako referent w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Urzędzie Filmowym.

W 1889 roku założył Aeroklub w Warszawie. Wprowadził polską nazwę aeroplanu – samolot. Zajmował się popularyzacją nauki i techniki. Pierwszą jego książką popularnonaukową była Żegluga powietrzna (1894), a później opublikował ponad czterdzieści broszur i odczytów z dziedziny nauki, techniki i przemysłu. Współpracował z wieloma czasopismami – przed pierwszą wojną światową jego teksty ukazywały się w takich pismach, jak „Wieczory Rodzinne”, „Tygodnik Mód i Powieści”, „Kurier Codzienny”, „Kurier Warszawski”, „Prawda”, „Czytelnia dla Wszystkich”, „Miesiąc Ilustrowany”. W dwudziestoleciu międzywojennym jego aktywność na tym polu osłabła, tylko kilkakrotnie publikuje w „Płomyku”, „Naokoło Świata”, „Moim Pisemku”, „Iskrach”, „Locie”.

Był także autorem znanych adaptacji dzieł Gabriela Ferry’ego, A. Wildensteina, Anczyca, Friedricha Joachima Pajekena i innych. Był przyjacielem wiodącego w tamtym okresie wydawcy Michała Arcta. W roku 1952 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne osiągnięcia w dziedzinie literatury. Zmarł 31 grudnia 1954, pochowano go na warszawskich Powązkach.

Wybrane publikacje i powieści:

 

Zwycięzcy oceanu (1891)
Balonem do bieguna (1894)
Podróż bez pieniędzy (1894)
W nieznane światy (1895, późniejsze wydania pt.: Na drugą planetę)
Wędrowna wyspa (1895)
W pustyniach Australii (1896)
Na falach Atlantyku (1897)
Od Warszawy do Ojcowa (1897)
Pioruny i błyskawice, Pogadanki naukowe (1897)
Co człowiek wykształcony o elektryczności wiedzieć powinien (1899)
Podróż naokoło Warszawy (1901)
Tajemnicza bandera i flibustierowie (1901, późniejsze wydania pt.: Flibustierowie)
Biały mandaryn (1903)
Człowiek leśny (1903)
Wygnańcy (1906)
W czarnej otchłani (1908)
Samolotem naokoło świata (1911)
O elektryczności – wykład popularny (1911)
Krwawy chleb (1912, późniejsze wyd. pt.: Znojny chleb)
Synowie puszczy (1912)
Krzyż i półksiężyc (1913)
Po kraju (1913)
Oświetlenie współczesne(1903)
Czarodziejski okręt (1916)
Krwawa dola (1918)
W głębinach oceanu (1920)
Przygody łodzi podwodnej i inne opowiadania (1925)
Pod flagą polską samochodem naokoło świata (1929)
Zaziemskie światy (druk 1948, dystrybucja 1956)

 

Źródło: Wikipedia.org