23 października 1959 roku urodził się w Lynwood w Kalifornii (USA) Alfred Matthew Yankovic, znany jako „Weird Al” – muzyk, satyryk, znakomity parodysta a także producent telewizyjny. Szerokiej widowni znany jest przede wszystkim z parodii teledysków znanych utworów gwiazd popkultury oraz z satyrycznych piosenek, które sam pisze i wykonuje.
Al jest jedynym synem Nicolasa Louisa Yankovicia (o jugosłowiańskich korzeniach) i Mary Elizabeth Vivalda. 10 lutego 2001 roku poślubił Suzanne Krajewski. Ich córka Nina przyszła na świat 11 lutego 2003 roku.
Bardzo wcześnie zaczął interesować się muzyką – na dzień przed szóstymi urodzinami sięgnął po akordeon, by już w wieku 10 lat osiągnąć biegłość w grze na tym instrumencie. W 1976 roku usłyszał radiowe show Dr. Demento, wysłał mu kasetę z nagraniem swojej piosenki p.t. Belvedere Cruising i od tego zaczęła się jego kariera.
Trzy lata później Al był już studentem architektury a także DJ-em w radiu uniwersyteckim. To na jego antenie zaczął używać pseudonimu Weird Al, pod którym jest rozpoznawalny do dziś. Kiedy znany z przeboju My Sharona zespół The Knack miał przyjechać na uniwersytet Cat Poly, Al zagrał na akordeonie parodię tego hitu zatytułowaną My Bolonia. Spodobała się ona zespołowi, który doprowadził do wydania jej przez wytwórnię płytową, co dało Alowi sześciomiesięczny kontrakt. Słuchacze Dr. Demento umieścili to nagranie na czele listy przebojów Funny five.
W 1980 roku Al, pracując w jednej z największych sieci radiowych, stworzył parodię słynnej piosenki zespołu Queen „Another One Bites The Dust”, nazywając ją „Another One Rides The Bus”. Piosenka ta stała się tak popularna, że Al po raz pierwszy pojawił się w telewizji, w programie The Tommorow Show Toma Snydera.
W 1981 roku Al, występując u boku Dr. Demento, zachwycił Jay’ego Levey, który wkrótce został jego managerem. Poradził Alowi, aby zamiast występować solo, stworzył zespół. Tak się stało – wkrótce Ala wsparła ekipa, w której Jim West grał na gitarze elektrycznej, Steve Jay – na basowej, Bermuda Schwartz – na bębnach. W 1992 do zespołu dołączył jeszcze klawiszowiec Rubén Valtierra.
W 1985 roku Al współtworzył i wystąpił w częściowo fikcyjnym dokumencie na temat swojego życia pod tytułem The Compleat Al. W 1989 z kolei zagrał w oryginalnej komedii UHF w której m.in. parodiuje aktorów z klasyki kina. Scenariusz Weird Al stworzył wraz z Jayem Levey, któremu przypadła z kolei go rola reżysera.
W styczniu 1998 roku Al przeszedł operację wzroku LASIK i zgolił wąsy, radykalnie zmieniając swój wygląd (dzięki czemu okazało się, że wbrew pozorom, całkiem z niego przystojny facet).
9 kwietnia 2004 roku rodzice Ala zostali znalezieni martwi w swoim domu w Fallbrook w Kalifornii. Prawdopodobnie ulegli zaczadzeniu na skutek pożaru. W noc po znalezieniu ciał Al dał koncert, mówiąc, że tak jak kiedyś jego muzyka pomagała fanom, tak teraz pomoże jemu w tych trudnych chwilach.
Parodie Ala rzadko mają na celu ośmieszenie autora piosenki, najczęściej ich dowcip polega na tworzeniu niespodziewanego, kontrastowego zestawienia wizerunku artysty z tematem utworu. Niektóre z jego piosenek są pastiszami, imitującymi bardziej styl danego zespołu niż konkretny utwór. Niektóre z zespołów „uhonorowanych” w ten sposób to Coolio („Amish Paradise”), Devo („Dare To Be Stupid”), The B-52’s („Mr. Popeil”), Talking Heads („Dog Eat Dog”), Nine Inch Nails („Germs”), The Beach Boys („Trigger Happy”), Frank Zappa („Genius In France”), Oingo Boingo („You Make Me”), Nirvana („Callin’ In Sick”, „Smells Like Nirvana”), The Police („Velvet Elvis”), AC/DC („Young, Dumb And Ugly”), James Taylor („Good Old Days”), Beastie Boys („Twister”), Cyndi Lauper („Girls Just Want To Have Lunch”), They Might Be Giants („Everything You Know Is Wrong”), Bob Dylan („Bob”), Green Day („Canadian Idiot”), The Kinks („Don’t Wear Those Shoes”), Madonna („Like A Surgeon”), R.E.M. („Frank’s 2000″ TV”), Soundgarden („Asshole’s Son”), Harry Chapin oraz Gordon Lightfoot („The Biggest Ball of Twine in Minnesota”), Chamillionaire (White & Nerdy), Crash Test Dummies (Headline News), Red Hot Chili Peppers (Bedrock Anthem), Michael Jackson („Fat”, „Eat it”), Lady Gaga („Perform This Way”).
Ostatnio dużą popularność zdobywa jego parodia piosenki „You’re beautiful” Jamesa Blunta o tytule „You’re Pitiful”. Można jej wysłuchać na oficjalnej stronie Yankovica.
Oprócz bardzo znanych parodii, Al nagrał także wiele oryginalnych, dowcipnych piosenek, takich jak „Why Does This Always Happen to Me?” czy „Hardware Store”. Ostrze satyry jest wymierzane przez niego w elementy popkultury, takie jak telewizja („I Can’t Watch This”), filmy („The Saga Begins”), fastfoody („Eat It”), muzykę pop (polki).
{youtube}lOfZLb33uCg{/youtube}
{youtube}FklUAoZ6KxY{/youtube}
{youtube}N9qYF9DZPdw{/youtube}
{youtube}hEcjgJSqSRU{/youtube}
Źródło: wikipedia.org