W historii teatru nazwisko David Garrick zapisało się trwale i zasłużenie – ten angielski aktor, dramaturg i przedsiębiorca teatralny, wywarł wpływ na całą sztukę aktorska XVIII wieku i późniejszą. Oczyścił także sztuki Szekspira z XVII-wiecznych naleciałości.
Sztandarowym przykładem geniuszu aktorskiego Garricka była jego rola w sztuce Szekspira Ryszard III. Była to także przełomowa rola dla samego artysty, bowiem wówczas kontrakt z nim podpisał słynny menadżer Charles Fleetwood, który zatrudnił Garricka na sezon w teatrze Drury Lane Theatre. Garrick pozostał na kontrakcie pięć lat, po czym zainwestował w teatr, (podobnie jak jego przyjaciel James Lacy). Zakup tych udziałów rozpoczął 29 lat kariery Garricka jako dyrektora Drury Lane. W tym czasie aktor uczynił zeń jeden z wiodących teatrów w Europie.
Jako aktor Garrick unikał bombastyczności typowej dla sztuki teatralnej jego czasów. Zrewolucjonizował grę aktorską stosując daleko posunięty realizm. Nie był jednak równie dobrym dramatopisarzem, jak aktorem.
Garrick urodził się 19 lutego 1717 roku. Jego przodkami byli francuscy Hugenoci, uciekinierzy z Francji południowej (Langwedocja). Jego dziadek David Garric był w Bordeaux, gdy w 1685 roku Ludwik XIV odwołał edykt nantejski będący symbolem i potwierdzeniem tolerancji wobec protestantów francuskich. David Garric uciekł do Londynu gdzie potem dołączył do niego syn Peter, przysłany przez opiekunkę dopiero, gdy był dość duży, by znieść podróż. David Garric został uznany poddanym brytyjskim i zmienił pisownię swego nazwiska na Garrick. Gdy urodził się przyszły słynny aktor David, rodzina Garricków mieszkała w Hereford, a wkrótce po tych narodzinach przeprowadzili się do Lichfield. W tym czasie ojciec Davida Garricka, kpt. Peter Garrick, był oficerem rekrutującym ochotników a głównym miejscem jego pobytu bywał Gibraltar. Jego młodszy brat, George (1723-1779), był bardzo przywiązany do Dawida; gdy w 1779 roku David Garrick zmarł, George zmarł w 46 godzin później.
Garrick już jako dziewiętnastolatek studiujący w szkole w Lichfield, a potem w Edial Hall School założonej przez dr Samuela Johnsona (słynnego pisarza i leksykografa, z którym się zaprzyjaźnił), wykazywał talent aktorski. Gdy szkołę Johnsona zamknięto, obaj (teraz) przyjaciele pojechali szukać szczęścia do Londynu. W 1737 roku bracia Garrick działali w branży winiarskiej zarówno w Londynie jak i w Lichfield. Interes jednak nie kwitł, być może ze względu na teatralne inklinacje Garricka.
W roku 1740 Garrick wystawił pierwszą satyrę Lethe: or Aesop in the Shade, wystawioną w teatrze Drury Lane. W tym czasie zaczął grywać małe role dla Goodman’s Fields Theatre, którego szefem był Henry Giffard. Goodman’s Fields Theatre ucierpiał mocno z powodu cenzury teatralnej z 1737 roku (stage lincencing act), według aktu Lord Kanclerz musiał aprobować wystawienie przedstawień. Giffard pomógł jednak Garrickowi w początkach kariery. Ponieważ nazwisko Garricka wiązało się z jego interesami jako handlarza winem, na scenie występował pod pseudonimem Lyddal.
Giffard dał Garrickowi rolę w swoim teatrze, a tymczasem dyrektorzy Drury Lane Theatre wyrzucili go. 19 października 1741 roku Garrick zagrał rolę tytułową w sztuce Ryszard III. Rolę tę otrzymał dzięki aktorowi i dramaturgowi Charlesowi Macklinowi. Naturalna gra aktorska Garricka, tak różna od dominujących wówczas deklamowanych sztywnych mów teatralnych, była na ustach całego Londynu.
Horace Walpole zauważył, że tego wieczora w Goodman’s Fields Theatre był z tuzin książąt. Garrick napisał bratu, że odtąd zamierza poświecić się całkowicie aktorstwu. Kolejne role, m. in. w przedstawieniach dramatycznych Król Lear i Venice Preserv’d czy komediowa rola Bayesa w The Rehearsal ugruntowały sławę Garricka, którego chwalił sam genialny poeta Alexander Pope. Charles Fleetwood, szef Drury Lane Theatre, dał mu teraz rolę Chaumonta w sztuce Otway’a The Orphan.
Z końcem sezonu 1746-1747 patent Fleetwooda na zarządzanie teatrem wygasł. James Lacy i Garrick przejęli wiec go w kwietniu 1747 roku. Teatr znajdował się w upadku, jednak dzięki staraniom dwóch przyjaciół odzyskał świetność. Garrick zapoczątkował nowy okres w funkcjonowaniu teatru, odczytując hymn ku czci teatru: Ode to Drury Lane Theatre, który ułożył jego przyjaciel Samuel Johnson; wybudował też pomnik Szekspira.
W tamtym okresie Garrick poznał Evę Marie Veigel (1724-1822), niemiecką tancerkę, która wyemigrowała do Londynu w roku 1746. Pobrali się 22 czerwca 1749 roku. Ich wspólny portret wykonał w 1757 roku William Hogarth. Hogarth wykonał również wiele ich oddzielnych portretów. Małżeństwo było bezdzietne, lecz bardzo szczęśliwe. Stałość ich uczucia była legendą całego Londynu. Związek ich przetrwał 30 lat do śmierci Garricka. Eva Marie Garrick przeżyła męża o 43 lata.
Wybitny aktor zmarł 20 stycznia 1779 roku; pochowany został w tak zwanym zakątku poetów (Poets’ corner) przy Opactwie Westminsterskim.
Źródło: Wikipedia.org