O’Connor urodziła się w Glenageary, dzielnicy Dublina. Imię otrzymała po Sinéad de Valera, żonie irlandzkiego prezydenta Éamona de Valery, a zarazem matce lekarza odbierającego poród przyszłej wokalistki. Drugie imię otrzymała po świętej Bernadetcie. Ma czworo rodzeństwa: Josepha, Emeara, Johna oraz Eoina. Joseph O’Connor jest obecnie znanym pisarzem. Jej rodzicami byli John O’Connor (inżynier budowlany, później adwokat) oraz Marie O’Connor. Rodzice artystki rozeszli się, gdy O’Connor miała osiem lat. Troje starszych dzieci zamieszkało z matką. O’Connor skarżyła się, że matka znęcała się nad nią psychicznie. Próby Johna O’Connora otrzymania opieki nad dziećmi w kraju, który zwykle przyznawał je matkom i nie dopuszczał do rozwodu, przyczyniły się do tego, że John został przewodniczącym Divorce Action Group i czołowym mówcą publicznym.

W roku 1979 Sinéad O’Connor opuściła swoją matkę i zamieszkała z ojcem oraz jego nową żoną. W wieku 15 lat za popełnione kradzieże i wagarowanie trafiła do domu poprawczego Grianán Training Centre, tzw. azylu sióstr magdalenek (azylom tym poświęcony jest wstrząsający film z 2002 roku Siostry magdalenki, opowiadający o strasznych warunkach, w jakich żyły tam dziewczęta). Doświadczenie to wspominała później następującymi słowami: Po niczym innym nigdy nie doświadczyłam i prawdopodobnie już nie doświadczę takiej paniki, strachu oraz udręczenia. Pobyt ten miał także swoje zalety, gdyż Sinéad mogła skupić się tam na rozwijaniu swego talentu muzycznego. Jedna z opiekunek z Grianán Training Centre była siostrą Paula Byrne’a, perkusisty zespołu In Tua Nua, który usłyszał O’Connor śpiewającą utwór Evergreen Barbry Streisand na przyjęciu weselnym swojej siostry. Nagrała z nimi piosenkę pt. Take My Hand, jednak grupa uznała, że Sinéad (mająca wtedy 15 lat) była zbyt młoda, by zostać członkinią zespołu.

W 1983 roku ojciec wysłał Sinéad do ekskluzywnej kwakierskiej szkoły z internatem Newtown w Waterford, instytucji z dużo mniejszym rygorem niż w Grianán. Z pomocą i zachętą swego nauczyciela, Josepha Falvy’ego, nagrała demo zawierające cztery utwory, w tym dwa covery i dwie jej własne piosenki, które później pojawiły się na pierwszym albumie. Dzięki ogłoszeniu zamieszczonemu w magazynie Hot Press poznała Columba Farrelly’ego. Razem zwerbowali kilku innych muzyków i uformowali zespół Ton Ton Macoute, nazwany od imienia zombie z haitańskiego mitu. Jesienią grupa wyjechała do Waterford, kiedy O’Connor jeszcze uczęszczała do Newtown. Szybko rzuciła jednak szkołę i wyjechała za nimi do Dublina, gdzie za swoje występy dostawali pozytywne opinie mieszkańców. Na ich muzykę miały wpływ zainteresowania Farrelly’ego: czary, mistycyzm i muzyka świata. 10 lutego 1985 w wypadku samochodowym zginęła matka O’Connor. Sinéad była wstrząśnięta, pomimo napiętych stosunków, jakie między nimi panowały. Niedługo potem odeszła z zespołu i wyjechała do Londynu. Zespół Ton Ton Macoute nie uległ jednak rozpadowi.

{youtube}iUiTQvT0W_0{/youtube}

Pierwszy singel, Heroine, wydała w 1986 roku. Był to duet z gitarzystą U2, występującym pod pseudonimem The Edge. Debiutancki album wokalistki, zatytułowany The Lion and the Cobra, ukazał się w listopadzie 1987 roku. Osiągnął umiarkowany sukces na listach sprzedaży, jednak spotkał się z pozytywnymi opiniami i zdobył status złotej płyty w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Pochodziły z niego takie single jak Troy, I Want Your (Hands on Me) czy pierwszy duży przebój Mandinka. W 1988 roku nagrała piosenkę Jump in the River do filmu Poślubiona mafii.

Największy rozgłos piosenkarka zyskała jednak po wydaniu drugiej płyty, I Do Not Want What I Haven’t Got z 1990 roku. Znalazł się na niej utwór Nothing Compares 2 U, napisany przez Prince’a. Piosenka dotarła do pierwszych miejsc list przebojów w wielu krajach, w tym także w Stanach Zjednoczonych na Billboard Hot 100, stając się największym przebojem Sinéad w jej karierze. Utworowi towarzyszył słynny teledysk, nakręcony w Paryżu. Album spotkał się z ogromnych sukcesem: zdobył pozytywne recenzje i osiągnął status wielokrotnej platyny na rynku brytyjskim i amerykańskim. Kolejnym promującym go singlem zostało nagranie The Emperor’s New Clothes. W 1991 roku płyta I Do Not Want What I Haven’t Got została nagrodzona Grammy jako najlepszy album muzyki alternatywnej.

Trzecia płyta Sinéad, wydana jesienią 1992 roku, Am I Not Your Girl?, zawierała covery jazzowych piosenek innych wykonawców. Znalazły się na niej takie standardy jak Black Coffee, Gloomy Sunday czy Don’t Cry for Me Argentina. Pierwszym singlem została piosenka Success Has Made a Failure of Our Home. Płyta okazała się sukcesem, choć nie na miarę poprzedniego albumu. Kilka tygodni po premierze Am I Not Your Girl?

Jesienią 1994 roku Sinéad przedstawiła swoją czwartą płytę. Nosiła ona tytuł Universal Mother, a promowały ją single Thank You for Hearing Me oraz Fire on Babylon (poruszający temat przemocy nad dziećmi). Producentem albumu był John Reynolds, z którym Sinéad zawarła wówczas związek małżeński. W tym samym roku nagrała piosenkę You Made Me the Thief of Your Heart do filmu W imię ojca Jima Sheridana. W 1997 roku ukazały się dwie płyty Sinéad: minialbum Gospel Oak oraz składanka jej największych przebojów So Far… The Best of Sinéad O’Connor, promowane singlami This Is to Mother You oraz This Is a Rebel Song. Kompilacja So Far… osiągnęła kilkumilionowy nakład i jest jedną z najlepiej sprzedających się płyt w jej dyskografii.

W 1999 roku piosenkarka przyjęła święcenia kapłańskie z rąk byłego biskupa Kościoła Palmariańskiego, Michaela Coksa. W roku 2000 ukazał się jej kolejny album, Faith and Courage, a dwa lata później folkowa płyta Sean-Nós Nua, z tradycyjnymi irlandzkimi utworami. W 2002 roku O’Connor po raz drugi wyszła za mąż. Jej wybrankiem został felietonista Nicholas Sommerlad, jednakże małżeństwo nie przetrwało długo i już po roku doszło do separacji. W 2003 roku wydała album She Who Dwells…, ogłaszając, że tym samym kończy swoją karierę.

W 2005 roku, wbrew wcześniejszym zapewnieniom o zakończeniu kariery, wydała kolejny studyjny album, Throw Down Your Arms. W czerwcu 2007 ukazała się jej kolejna płyta, Theology. Oba albumy były wydawnictwami dwupłytowymi. W lipcu 2007 piosenkarka wystąpiła w Poznaniu w ramach festiwalu Malta.

Sinéad O’Connor jest biseksualistką. W 2000 roku, w liście otwartym dla irlandzkiego magazynu Hot Press, ogłosiła, że pomimo licznych związków z mężczyznami, woli kobiety – okresliła się wówczas jako lesbijkę. To samo wyznała kilka tygodni później, w telewizyjnym wywiadzie dla Howarda Sterna. Pomimo tego, dwa lata później wyszła za mąż. W 2003 roku w wywiadzie udzielonym dla telewizji RTÉ One wyjaśniła, że interesuje się zarówno kobietami, jak i mężczyznami. W maju 2005 roku na łamach Entertainment Weekly ostatecznie potwierdziła swój biseksualizm, ogłaszając: Jestem w trzech czwartych heteroseksualna, a w jednej czwartej homoseksualna.

W przeszłości była związana m.in. z piosenkarzem Peterem Gabrielem, a także dwukrotnie zamężna: z Johnem Reynoldsem i Nicholasem Sommerladem (oba małżeństwa zakończyły się rozwodami). Ma troje dzieci: synów Jake’a (ur. 1994) i Shane’a (ur. 2004) oraz córkę Roisin (ur. 1996).

W 2007 roku podczas jednego z wywiadów określiła siebie jako chrześcijankę. Piosenkarka identyfikuje się także z ruchem rastafariańskim. Nauki ruchu rasta były dla niej inspiracją podczas pracy nad płytami Throw Down Your Arms i Theology.

Cierpi na zaburzenie afektywne dwubiegunowe. Opowiedziała o tym podczas wywiadu telewizyjnego dla Oprah Winfrey w 2007 roku. Wówczas także wyznała, że w 1999 roku chciała popełnić samobójstwo.

Jest pacyfistką.

W jednym z wywiadów w 1989 roku wyraziła swoje poparcie dla Irlandzkiej Armii Republikańskiej (IRA), za co została skrytykowana. Opinię tę podtrzymała rok później. Wywołała oburzenie, kiedy w 1990 roku odmówiła występu w New Jersey, ponieważ Hymn Stanów Zjednoczonych Ameryki miał zostać odśpiewany przed jej występem, na co się nie zgadzała.

W 1991 roku artystka zbojkotowała galę rozdania nagród Grammy – miał to być protest przeciwko komercjalizacji ceremonii. Sinéad wygrała wówczas w kategorii Najlepszy Album Muzyki Alternatywnej krążkiem I Do Not Want What I Haven’t Got, lecz nie zaakceptowała tej nagrody i nie pojawiła się na gali.

3 października 1992, podczas programu Saturday Night Live piosenkarka wykonała a capella utwór War Boba Marleya, po czym podarła zdjęcie papieża Jana Pawła II. Zaprotestowała tym samym przeciwko tuszowaniu przez Watykan zbrodni molestowania dzieci przez księży w Irlandii. Dwa tygodnie po tym wydarzeniu wygwizdano ją podczas koncertu poświęconego twórczości Boba Dylana w Nowym Jorku. Dochodziło także do publicznego niszczenia jej płyt. Choć gwiazda po latach przeprosiła papieża, to jednak przyznała, że nie żałuje tego, co zrobiła. Blisko 20 lat później Irlandia przyznała jej rację.

W 2010 roku, po tym, jak ujawniono, iż Kościół Irlandii i Watykan ukrywali przypadki wykorzystywania seksualnego nieletnich przez księży w latach 1975-2004, Sinéad ponownie skrytykowała Kościół. Gdyby Jezus był z nami, spaliłby Watykan – powiedziała. Stwierdziła, że papież Benedykt XVI powinien zrezygnować ze stanowiska. Papież nie ma problemu w wyrażaniu swojej opinii na temat antykoncepcji czy rozwodów, krytykowaniu Kodu da Vinci czy Naomi Campbell za noszenie biżuterii w kształcie krzyża. Kiedy jednak przychodzi wypowiedzieć się na temat zła czynionego przez pedofilii przebranych za księży, papież milczy. To groteskowe, trudne do pojęcia, dziwaczne i bezprecedensowe. Trzymają stronę zła – powiedziała.

Piosenkarka skrytykowała Kościół katolicki także za negatywny stosunek do kwestii homoseksualizmu. Nauczanie przeciwko homoseksualizmowi jest bluźnierstwem – powiedziała. W 2007 roku skrytykowała ówczesnego prezydenta Stanów Zjednoczonych, George’a W. Busha, za to, iż przynosi chrześcijaństwu złą reputację.

Albumy:

1987: The Lion and the Cobra
1990: I Do Not Want What I Haven’t Got
1992: Am I Not Your Girl?
1994: Universal Mother
1997: Gospel Oak
1997: So Far… The Best of Sinéad O’Connor
2000: Faith and Courage
2002: Sean-Nós Nua
2003: She Who Dwells in the Secret Place of the Most High Shall Abide Under the Shadow of the Almighty
2005: Collaborations
2005: Throw Down Your Arms
2007: Theology

Źródło: Wikipedia.org