Andrzej Mleczko – polski rysownik, znany przede wszystkim jako autor rysunków satyrycznych. Zajmuje się również malarstwem, ilustracją książkową, grafiką reklamową, plakatem i, sporadycznie, scenografią. Współpracuje z polskimi i zagranicznymi pismami, w których opublikował już ponad 15 tysięcy swoich rysunków.
Przyszedł na świat, ku radości wielu, 5 stycznia 1949 w Tarnobrzegu. Ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej.
W 1982 roku założył w Krakowie przy ul. św. Jana 14 galerię autorską (sprzedawcą w niej był m.in. Jerzy Pilch), która działa do dziś. Druga taka galeria powstała w 2002 w Warszawie przy ulicy Marszałkowskiej 140.
Czytaj dalej →
Co wspólnego ma irański Teheran, CIA i Hollywood? Połączenie tych trzech elementów złożyło się na jedną z najbardziej spektakularnych akcji ratowniczych o jakich słyszał świat – operację Argo. Po przeszło trzydziestu latach od tamtego zdarzenia pomysłodawca a zarazem realizator całej akcji – Antonio Mendez – spisał swe wspomnienia, uchylając tym samym rąbka tajemnicy słynnej amerykańskiej agencji wywiadowczej.
Można go lubić, kochać, można nie znosić, reagować alergicznie… Podobno można mieć do niego nawet stosunek neutralny (!) jednak mało kto nie słyszał o Jasiu Fasoli…
Ostatnimi czasy nastąpiło ponowne odkrycie wspaniałej polskiej rzeźbiarki – Aliny Szapocznikow. Na warszawski Żoliborz (skwer przy Teatrze Komedia) powróciła bowiem jej praca – Kobieta z dzieckiem (zwana również m.in. Macierzyństwo, z lat 1949-1950). Rzeźba przedstawia wykonane w piaskowcu dwie, uproszczone postaci – kobietę i dziecko, umieszczone wobec siebie w relacji rodzinnej bliskości, ciepła. Praca jest pogodna, emanuje z niej spokój i radość, jakie czerpie się z macierzyństwa. Fakt, że konserwację, tego zniszczonego i zapomnianego już dzieła, sfinansował urząd dzielnicy, napawa nadzieją, że przybędzie takiego rodzaju inicjatyw, które wspomagają polską kulturę.
Dwudziestolecie międzywojenne ma dla mnie dwa oblicza. Z jednej strony jest to okres, którego nauka w szkole średniej nudziła mnie do przesady, który kojarzył mi się ongiś tylko z dziesiątkami nazw najróżniejszych partii i kłótni sejmowych. Jest jednak druga strona medalu, którą odkryłam trochę później, gdy zainteresowałam się życiem prywatnym i artystycznym ludzi żyjących w tamtych latach. Przeczytałam sporo ciekawych pozycji na ten temat i oto czas między dwoma wielkimi wojnami stał się dla mnie okresem fascynującym. Kontrowersyjni artyści, wspaniałe bale, uzdrowiska opanowane przez elity, olbrzymie sumy wydawane na cele reprezentacyjne, skandale i sensacje, wielkie akcje charytatywne, rozwój kina, blichtr i elegancja – można długo wymieniać to, co urzeka i działa na wyobraźnię. Dodać jednak do tego wszystkiego wypada także kryzysy gospodarcze i biedę, rosnącą liczbę sierocińców, strach przed kolejną wojną… Dwudziestolecie to okres jedyny w swoim rodzaju – niepowtarzalny.
Horror przybiera wiele form: powieści, opowiadań, komiksów, gier, filmów. Każda z nich na swój sposób wzbudza grozę i wnika w nasze sny sprawiając, że noce przestają być spokojne. Są jednak rzeczy, które wzbudzają w nas paniczny lęk, przemawiają do nas silniej i dosadniej. Niewiele rzeczy jest w stanie przestraszyć tak, jak opowiadania Algernona Blackwooda, gdy na zewnątrz panuje nieprzenikniony mrok. Niewiele, ale jednak zdarzają się…
W dniach 16-18 stycznia odwiedzi Polskę Alexandra Salmela, autorka powieści 27, czyli śmierć tworzy artystę.
Czy zastanawialiście się kiedyś, jaką historię kryje srebrna tarcza królująca na niebie po zmroku? Czym zasłużyła sobie na zainteresowanie filozofów, naukowców i zwyczajnych obserwatorów? Księżyc od wieków inspirował artystów do tworzenia, a w bezchmurne noce bywał świadkiem schadzek zakochanych. Ten wierny naszej planecie satelita, choć intrygująco tajemniczy, nie wydaje się obiektem na tyle znaczącym, by poświęcić mu niemalże pięciusetstronicową publikację. Jarosław Włodarczyk udowodnił, że opowieść o Księżycu całkowicie zasługuje na ujęcie jej w formie słusznych rozmiarów książki o tematyce obejmującej pozornie tak odległe od siebie dziedziny, jak sztuka i astronomia.
Od 4 stycznia w naszych kinach:
Czym różni się kryminał osadzony w czasach współczesnych od tego, którego akcja rozgrywa się w czasach nam nieznanych? Teoretycznie w niczym – to udowodnił nam Marek Krajewski. Nie ważne, który to rok. Zawsze znajdą się w nim dobrzy i źli, psychopaci i ludzie, którzy mają za zadanie ich złapać. Prawidła są więc te same, choć osadzone w innej niż nasza rzeczywistości. Rosa Montero w swoich Łzach w deszczu postanowiła zmierzyć się z przestępstwem w przyszłości. A w jej wizji świat daleki jest od utopii.