Joseph Rudyard Kipling, brytyjski pisarz i poeta oraz laureat literackiej Nagrody Nobla zasłynął szczególnie twórczością skierowaną do dzieci i młodzieży, ze słynną Księgą dżungli (1894) na czele – powieści, która zajmuje niekwestionowane miejsce wśród klasyki literatury światowej. Kipling uchodzi za wielkiego „innowatora w sztuce opowiadań”. Jego książki dla dzieci wpisały się do kanonu literatury dziecięcej, a jego dzieła cenione są za urozmaicony styl i potoczystość.

Czytaj dalej

Iwona Kienzler znów zagląda do królewskiej alkowy. Wyraźnie obrała ją sobie za cel – to nie pierwsza i nie ostatnia jej książka poświęcona intymnemu życiu wielkich postaci w historii polski. Tym razem jednak autorka kieruje swoje zainteresowanie nie ku królom, którzy przecież bardzo często stanowią obiekty badań historyków i historyczek, ale ku ich zwykle stojącym w cieniu żonom, a konkretnie – żonom polskich królów elekcyjnych.

Czytaj dalej

Spokojny chaos Sandro Veronesiego, włoskiego pisarza i dziennikarza, to powieść opublikowana w serii Europa odnaleziona, prezentującej przekłady dzieł współczesnych pisarzy europejskich, których twórczość nie była dotąd tłumaczona na język polski. Książka ukazała się w 2005 roku we Włoszech, odnosząc tam duży sukces, nie tylko komercyjny. Rok później otrzymała najważniejszą włoską nagrodę – Premio Strega, a trzy lata od premiery została zekranizowana (reż.Antonio Luigi Grimaldi). Następnie wydana w dwudziestu krajach, przyniosła autorowi kolejne wyróżnienia. Właśnie pojawiła się na naszym rynku i bez wątpienia zaskoczy wielu czytelników – nie tylko niezwykle intrygującym tytułem i przepiękną, bajkową wprost okładką. Tematyka nie jest na pierwszy rzut oka zbyt wyszukana – opowieść o wdowcu, który po śmierci ukochanej, musi się zmierzyć z wychowaniem córki i swoimi uczuciami. Veronesi zdumiewa za to sposobem, w jaki konstruuje akcję i jak przeprowadza przez nią swego bohatera.

Czytaj dalej

Ludwik Jerzy Kern – to nazwisko znane jest wielu osobom, które… były kiedyś dziećmi. Ten polski poeta, satyryk, dziennikarz, tłumacz literatury pięknej i autor tekstów piosenek największą popularność zyskał dzięki swej twórczości dla dzieci, znanej także poza granicami naszego kraju. Jednocześnie przez dziesięciolecia był jednym z najdowcipniejszych i najbardziej uważnych portrecistów polskiej codzienności. Był laureatem wielu nagród i odznaczeń, w tym Orderu Uśmiechu.

Całe zawodowe życie był związany z krakowskim tygodnikiem Przekrój, do którego, jak wspominał, wprowadził go w 1948 roku sam Konstanty Ildefons Gałczyński. Był mistrzem pierwszorzędnego żartu ubranego w poetyckie słowa a także autorem wielu popularnych utworów dla dzieci, takich jak Ferdynand Wspaniały czy Proszę słonia.

Czytaj dalej

O tym, że rodzimy kryminał ma się dobrze, wie każdy miłośnik książek z trupem w roli głównej. Coraz więcej młodych autorów raczy nas opowieściami o skomplikowanych zbrodniach i nieustraszonych detektywach, usiłujących posłać zbirów za kratki. Uśpienie Marty Zaborowskiej to również kryminalny debiut, ocierający się nieco o stylistykę skandynawską. Czy ta powieść również „ma się dobrze”…?

Czytaj dalej

Eugeniusz Bodo był wielką gwiazdą polskiego kina w okresie międzywojennym, popularność zdobył także za granicą. Był aktorem filmowym, rewiowym i teatralnym, reżyserem, scenarzystą, a także tancerzem, piosenkarzem i producentem filmowym.

Urodził się 28 grudnia 1899 w Genewie jako Bogdan Eugène Junod. Był polakiem szwajcarskiego pochodzenia. Swój pseudonim „Bodo” stworzył z pierwszych sylab: swojego pierwszego imienia (Bogdan) i imienia matki (Dorota).

Istnieją sprzeczne informacje na temat miejsca jego urodzenia: najczęściej wymienia się Genewę, lecz czasem podawana jest Warszawa lub Łódź. Jego ojcem był szwajcarski inżynier Teodor Junod (właściciel łódzkiego kina Urania), a matką Polka Jadwiga Anna Dorota Dylewska (zm. 1944). Bodo przez całe życie zachował obywatelstwo Szwajcarii (co przyczyniło się do jego śmierci), jednak fakt ten nie był powszechnie znany w okresie międzywojennym. Jego ojciec był ewangelikiem reformowanym, a matka katoliczką, sam był wyznania swego ojca.

Czytaj dalej

Bezpotomna śmierć Zygmunta II Augusta w 1572 roku ostatecznie zakończyła panowanie dynastii Jagiellonów. Po okresie bezkrólewia, w czasie obrad pierwszego w historii Polski sejmu elekcyjnego, szlachta wybrała na króla Henryka de Valois, czwartego syna francuskiego władcy Henryka II i Katarzyny Medycejskiej. Pozostawił on daleko w tyle pozostałych kandydatów do polskiej korony: arcyksięcia Ernesta Habsburga, cara Iwana IV Groźnego i Jana III Wazę, szwedzkiego króla, męża siostry Zygmunta Augusta, Katarzyny Jagiellonki. Zwycięstwo frakcji francuskiej było zarazem wielkim sukcesem ambitnej Medyceuszki, która za wszelką cenę dążyła do osadzenia wszystkich swych synów na tronie i gdy nie powiodły się próby ożenienia Henryka z Elżbietą I i królową Szkotów – Marią, zaczęła starać się dlań o polską koronę. Nasz pierwszy król elekcyjny nie był specjalnie zachwycony faktem, że musi opuścić ukochaną Francję i udać się do kraju, o którego historii i obyczajach nie miał najmniejszego pojęcia…

Czytaj dalej