Film Igrzyska śmierci od niedawna w naszych kinach, warto więc bliżej przyjrzeć się bestsellerowej powieści autorstwa Suzanne Collins, na której został oparty.
Człowiek staje się dorosły, kiedy uświadamia sobie, że musi umrzeć.
– R. A. Heinlein Obcy w obcym kraju
Catherynne M. Valente polskiemu czytelnikowi może kojarzyć się przede wszystkim jako twórczyni współczesnych baśni. Najpierw na naszym rynku pojawiły się dwa tomy pięknych Opowieści sieroty, nieco później mroczny Palimpsest. Nieśmiertelny to kolejna wspaniała opowieść – tym razem pisarka zabiera czytelnika w podróż do krainy rosyjskiego folkloru.
Maria Moriewna większość czasu spędza wpatrując się w okno swego petersburskiego domu. Z niecierpliwością oczekuje na pojawienie się kolejnego ptaka, który uderzy w ziemię i zamieni się w pięknego młodzieńca. Nie wie, że nie dla niej tacy kawalerowie. Została przeznaczona Kościejowi Nieśmiertelnemu, legendarnemu Carowi Życia, który przybędzie, aby porwać ją do swego królestwa miotanego przez odwieczną wojnę.
Idoru to druga powieść Gibsona, która ukazała się w cyklu znanym jako Trylogia San Francisco lub Trylogia Mostu. Pierwszą było Światło Wirtualne. Dziś jest to już niekwestionowana klasyka literackiego s – f (książka ukazała się po raz pierwszy w 1996 r.) i to klasyka wysokiej próby, nadal aktualna, intrygująca i znakomicie napisana.
William Gibson, który zadebiutował powieścią Neuromancer, szybko zyskał rozgłos. W swoich powieściach i opowiadaniach w intrygujący sposób łączy oryginalność wizji ze wspaniałym warsztatem literackim. Od debiutu w 1984 roku odcisnął niezatarte piętno na światowym s – f; w zasadzie trudno sobie wyobrazić, jak ten nurt wyglądałby bez jego ingerencji.
Światło wirtualne to powieść uznanego amerykańskiego pisarza, Williama Gibsona – twórcy pojęcia cyberprzestrzeń, uważanego za ojca i mistrza cyberpunku. Gibson przez wielu nazywany jest wizjonerem, w swoich książkach efektownie łączy wiedzę technologiczną, legendy miejskie, rozmaite folklory i trafne spostrzeżenia na temat naszego gatunku.
Zgodnie ze słowami legendy, w XV wieku w jaskini niedaleko Bannane Head żyli Aleksander „Sawney” Bean i jego żona, Czarna Agnes. Napadali na samotnych podróżnych i utrzymywali się ze zrabowanych pieniędzy. Urodziło im się wiele dzieci, a potem na świat przyszły także dzieci ich dzieci, owoce kazirodczych stosunków pomiędzy rodzeństwem; wszyscy od małego przyuczali się do przestępczych praktyk stosowanych przez starszych. Rodzina wkrótce rozrosła się do czterdziestu ośmiu osób i nie sposób było wyżywić się z nędznych zysków z rabunku – uznali więc, że marnotrawstwem jest wyrzucanie ciał zamordowanych ludzi; w końcu mięso to mięso. Wieść niesie, że gdy po dwudziestu pięciu latach ohydnego procederu rodzina Sawneya wreszcie została schwytana, w ich jaskini znaleziono szczątki setek zjedzonych osób.
Po kilku miesiącach oczekiwania (pełnego niecierpliwości i wiązanek niecenzuralnych pod adresem hrabi Maccona związanych z zakończeniem poprzedniej części cyklu Protektorat parasola, Bezzmiennej) Bezgrzeszna w końcu dotarła do moich czcigodnych rąk i… momentalnie wylądowała przy książkach oczekujących na mnie, czemu towarzyszyło moje fochnięte tupnięcie nóżką, zadarty nosek i myśl: teraz to ty na mnie poczekasz…
Jana Oliver to młoda kobieta, która po sukcesie swoich pierwszych powieści zajęła się wyłącznie pisaniem. Jej książki były już wielokrotnie nagradzane,zdobyły m.in. Bookseller’s Best oraz Foreword Award Fcience Fiction; zostały również przetłumaczone na kilka języków. Oliver pisuje głównie powieści fantastyczne i paranormal romance. Córka Łowcy Demonów, rozpoczynająca cykl Łowcy demonów, jest pierwszą jej pozycją wydaną w Polsce. Jak spisała się autorka?
Jak dobrze, że są takie pisarki jak Carriger! Bowiem, gdy mamy dość idealnie wypucowanych głównych bohaterek o nieskazitelnych cechach i jakże melancholijnej i pacyfistycznej osobowości oraz błyszczących i przystojnych głównych bohaterów o iście rycerskich czynach i duszy głębokiej jak trzy studnie postawione jedna na drugiej, sięgamy po Bezduszną, a potem po Bezzmienną i…
Nie zawsze wybieramy się do księgarni w konkretnym celu, po przeczytaniu recenzji czy kierując się opiniami znajomych. Czasem po prostu mamy ochotę kupić „jakąś” książkę. W takim przypadku o tym, co wybierzemy, decydują trzy rzeczy: okładka, tekst okładkowy i szybkie przewertowanie produktu. Niejednokrotnie zdarza się, że jeden z dwóch pierwszych elementów niezbyt trafnie oddaje treść interesującej nas lektury. Tak jest w przypadku pierwszego tomu cyklu Królewskie psy Piotra Olszówki.
Kroki w nieznane co roku przynoszą polskim czytelnikom wieści na temat tego, co dzieje się w zagranicznej fantastyce. Ciężko wskazać inną antologię, która byłaby tak mocno zakorzeniona na naszym rynku wydawniczym. Dodatkowym atutem tegorocznej edycji jest fakt, że pojawiają się w niej nazwiska mniej popularne, choć równie ciekawe jak najsłynniejsi twórcy fantastki.
W najnowszych Krokach w nieznane najbardziej zaskakuje fantasy. Czytelnicy zwykle kojarzą ten gatunek z pełnymi schematów fabułami i sztampowymi bohaterami.
