Recenzja ma na celu wystawić ocenę podpartą racjonalnymi argumentami. Z reguły omawiany przedmiot nie przysparza w tej kwestii żadnych problemów, zdarzają się jednak publikacje spędzające sen z powiek. Muszę przyznać, że Fionavarski gobelin należy do tej właśnie kategorii.
Zwykłam nie określać książki mianem złej tylko i włącznie dlatego, że nie trafiła ona w mój gust. Bywa, że pierwsze zetknięcie nie odkrywa przede mną pewnych istotnych cech znacznie wpływających na ogólny odbiór, dlatego zdarza mi się konfrontować własną opinię z innymi recenzentami, by uzyskać nowe spojrzenie na problematyczny obiekt. W przypadku trylogii pióra Guy’a Gavriela Kay’a nie zdołałam, niestety, dostrzec tego, co pozostałych czytelników wprowadziło w zachwyt. Aby nie być gołosłowną, spieszę z wyjaśnieniami.
Czytaj dalej →
Malownicza okładka książki przedstawiająca w odcieniach czerwieni pięknego smoka, oraz tytuł, obiecujący nawiązanie do baśni, legend i folkloru zapowiadają całkiem ciekawą historię i mamią czytelnika do siebie. To wydawnictwu Rebis trzeba zdecydowanie przyznać: książka jest wydana przepięknie. Okładka jest niemal jak obraz, który chętnie powiesiłoby się na ścianie. Natomiast tytuł momentalnie intryguje i każe sięgnąć po książkę i przeczytać opis na odwrocie.
Kto jest najbardziej przerażającym facetem w Ameryce? Prawdopodobnie Jack Ketchum. Tak na temat tego amerykańskiego pisarza wypowiedział się sam mistrz grozy i horroru, Stephen King. Słowa te można więc chyba uznać za wystarczającą rekomendację. Jack Ketchum urodził się w 1946 roku, w Livingstone. Obecnie mieszka w Nowym Jorku. Jest autorem kilkunastu powieści, a także kilku nowel i zbiorów opowiadań. Uważany jest za jednego z najlepszych autorów literatury grozy. Popularność zyskał także w Polsce. Do jego najbardziej znanych w naszym kraju powieści należą: Dziewczyna z sąsiedztwa, Jedyne dziecko, Straceni, Poza sezonem, Potomstwo. Obecnie, dzięki wydawnictwu Papierowy Księżyc, do rąk czytelnika trafiła kolejna powieść – Rudy. Dołączona do niej została nowela pt. Prawo do życia.
Stwierdzić, że bracia Grossbart byli okrutnymi i samolubnymi zbójami, to obrazić nawet najwstrętniejszego rozbójnika, a nazwać ich krwiożerczymi świniami, to zniesławić nawet najpaskudniejszego wieprza. – rzadko kiedy opis głównych bohaterów jest równie trafny i choć brzmi dość zabawnie, zaręczam Wam, że to tylko pozory. Bracia Grossbart to rzeczywiście najbardziej odrażające i plugawe typy, z jakimi kiedykolwiek zetknęliście się na kartach powieści. To antybohaterowie w najbardziej dosłownym znaczeniu tego słowa, choć wymykają się wszelkim znanym bandyckim stereotypom; daleko im zarówno do sprawiedliwego banity w charakterze Robin Hooda czy Janosika, jak i typowego sadystycznego psychopaty pokroju Freddy’ego Krugera lub Michaela Myersa.
Nie potrafię wyjaśnić, czemu ubzdurałem sobie, gdy pierwszy raz zobaczyłem okładkę powieści Czarne Anny Kańtoch, że to z pewnością będzie historia w klimatach noir. Może to przez grafikę zdobiącą tom, która natychmiast przywiodła mi na myśl tajemniczą kobietę fatalną? Albo tytuł kojarzący się – za sprawą kolorystycznego odniesienia – z opowieściami o samotnikach przemierzających betonowe dżungle wielkich miast? Nie wiem i w gruncie rzeczy nie ma to chyba większego znaczenia. Czarne okazało się bowiem powieścią zdecydowanie ciekawszą i bardziej niejednoznaczną, niż mogłem przypuszczać.
Do Zoo City podchodziłam z dużymi oczekiwaniami. Zdecydowała o tym w zasadzie jedna rzecz – rekomendacja jednego z moich ulubionych pisarzy – 
Z prozą Tomasza Bochińskiego zetknęłam się ładnych parę lat temu i muszę przyznać, że spotkanie to nie zaowocowało moim większym zainteresowaniem twórczością tego autora. Mimo to do jego najnowszej książki z gatunku urban fantasy podeszłam ze sporym entuzjazmem. Coś w środku mówiło mi, że to może być strzał w dziesiątkę. Ale czy moje przeczucia okazały się słuszne?
Pierwsza część cyklu o przygodach Richarda Burtona i Algernona Swinburne’a to doskonały przykład idealnej fantastyki rozrywkowej: 
Zapowiada się wyjątkowa seria przygód w fantastycznej scenerii (nie)wiktoriańskiej Anglii…
Są książki przerażające, rozbrajające jak i nieco mroczne tajemnicze oraz wciągające, w których o co dokładnie chodzi dowiadujemy się dopiero na końcu. Tutaj mamy do czynienia z tekstem, którego akcja dzieje się w niewielkiej mieścinie. Pozornie aż prosi się o przywołanie tu Kinga. Jednakże, choć King niekwestionowanym mistrzem jest, to niektóre z jego opisów – przyznam się bez bicia – nudzą mnie śmiertelnie, szczególnie te w nowszych powieściach. W książce Marcina Mortki nie znajdzie się nudnych, zbyt szczegółowych opisów. Mamy tu także atmosferę swoistej pradawnej legendy, co nieodzownie kojarzy się z Mastertonem, jednakże i w tym wypadku styl pisarza oraz jego podejście do niektórych spraw są nieco inne. Wprowadzanie zwrotów akcji przywodzi na myśl twórczość Koontza, jednakże i tu obecne są znaczące różnice. Podsumowując: narracja Mortki przypomina tą stosowaną przez najbardziej cenionych twórców, nie tracąc jednocześnie na indywidualności.