Nazywam się Paul Steven Conroy. Piszę te słowa w niewielkim i niewygodnym pomieszczeniu, więc wybaczcie charakter pisma. Na domiar złego raczej trudno mi tutaj o światło, wspomagam się jedynie komórką i zapalniczką. Można by rzec „jak w trumnie”. I można by się w ten sposób nie pomylić.
Do tej pory pracowałem jako kierowca ciężarówki w ramach amerykańskiej misji wojskowej w Iraku. Pewnego dnia coś poszło nie tak i ocknąłem się tutaj, w ciemnościach, związany i zakneblowany. Po tym, jak udało mi się uwolnić z więzów próbowałem wykorzystać znajdujący się obok mnie telefon. Początkowe starania spełzły na niczym – ani moja żona, ani moi pracodawcy nie odbierali. Na chwilę złapałem kontakt z FBI, ale nie zdążyłem powiedzieć, o co chodzi. Telefon nie znalazł się jednak w tym drewnianym pudle ze mną przypadkiem. Po chwili w końcu wyjaśniło się, co się tak naprawdę dzieje. Zostałem porwany.
Czytaj dalej →
Plan był taki: idę na Hobbita do kina, które wyjątkowo oferuje seans nie w 3D i nie z dubbingiem. Taki kaprys. Wygospodarowałam na to całe popołudnie, a harmonogram dnia ułożony został tak, by nic nie stanęło na przeszkodzie w realizacji tego celu. Plan był dobry. Wykonanie, niestety, okazało się katastrofą. Nie uwzględniwszy zimy, śniegu i ulicznego ruchu, dotarłam zdyszana do kina, gdy film trwał już w najlepsze. Zdecydowana obejrzeć cokolwiek, nabyłam bilet na pierwszy z brzegu seans. Tak trafiłam na Sesje.
Filmy science fiction dostarczają rozrywki, rozbudzają w widzu wyobraźnię, tworzą nowe światy. Ale czy mogą się przyczynić do uratowania ludzi? Operacja Argo w reżyserii Bena Afflecka, która niedawno pojawiła się na ekranach naszych kin, udowadnia, że jest to jak najbardziej możliwe.
Temat kampanii i wyborów prezydenckich jest motywem wyraźnie obecnym w amerykańskim kinie. Eksploatujące go filmy miewają przeróżny wydźwięk – od komedii opowiadających o zwycięstwie demokracji po niewesołe thrillery obnażające mroczną stronę ludzkiej natury i… luki w systemie demokratycznym. Widziałam ich dotąd sporo, więc, wybierając się na Idy marcowe w reżyserii George’a Clooney’a, zastanawiałam się głównie nad tym, czy zdoła on opowiedzieć na ten temat coś nowego.
Czy po wojnie, między dwojgiem osamotnionych ludzi może narodzić się uczucie?
Dramat autorstwa Dona Roosa, scenarzysty filmu Marley i Ja, skupia się na trudnej relacji kobiety i jej pasierba. Obraz prawie pod każdym względem jest przeciętny, ale posiada w sobie jedną perełkę – Natalie Portman.
Trzy części. Trzy postacie. Trzy historie. Razem dziewięć. Liczba, która prześladuje każdego z bohaterów i przewija się w tle filmu. Filmu, którego interpretacji może być dużo więcej niż dziewięć.
W latach sześćdziesiątych Jerzy Skolimowski był jednym z najbardziej niezwykłych i utalentowanych twórców polskiego, a być może i światowego kina. Filmy takie jak „Rysopis”, „Walkower” czy „Bariera” zagwarantowały mu uznanie i miano prawdziwego, filmowego odkrycia, docenionego także przez krytyków zagranicznych. Dość powiedzieć, iż niekiedy porównywano go do Michelangelo Antonioniego. Karierę przekreśliła polska cenzura, pośrednio zmuszając go do emigracji. Po latach umiarkowanych sukcesów na usta światowej krytyki powrócił filmem „Essentials Killing” – próbą zmierzenia się z tematyką polityczną i aktualną w tamtym czasie kwestią tajnych więzień CIA. Film podzielił krytykę i widzów – jedni dostrzegali w obrazie ważny komentarz, inni – egzaltowany śmieć.
Szwecja, mała chatka pośród ośnieżonych wzgórz. Para siedzi przed kominkiem, a na ich twarzach maluje się szczęście. Następnego dnia wychodzą, śmiejąc się. W pewnej chwili mężczyzna staje i spogląda na ślady pozostawione w śniegu. Rzuca się nagle do przodu, pociągając za sobą kobietę, zaś tuż obok nich świszczą kulę. Wyciąga broń i zabija nieznanego strzelca. Kobiecie nakazuje zadzwonić na policję, a następnie strzela jej w plecy, podobnie jak kolejnemu zabójcy. Odjeżdżając, nie ogląda się za siebie.