Daphne du Maurier  przyszła na świat 13 maja 1907 roku w Londynie w artystycznej rodzinie o arystokratycznych korzeniach. Jej ojciec, sir Gerald du Maurier, był aktorem i producentem, a dziadek, George du Maurier − pisarzem i rysownikiem.

Pierwsza książka Daphne du Maurier pt. Dobry duch (The Loving Spirit) została wydana w 1931 roku. Pisarka zasłynęła jednak innym dziełem – powieścią Rebeka (Rebecca), przetłumaczoną na wiele języków, w tym również na polski. Powieść tę, która błyskawicznie stała się bestsellerem, uznaje się za jedno z najlepszych dzieł du Maurier. Zalicza się ją także do kanonu światowej literatury. Dwa lata po wydaniu książki, w 1940 roku, na ekrany przeniósł ją sam Alfred Hitchcock; była to jego pierwsza amerykańska produkcja. Za film (pod tym samym tytułem) otrzymał Oscara.

Na kartach Rebeki nieznana z imienia narratorka opisuje wydarzenia, które zaszły, gdy była młodą dziewczyną. Pracując jako dama do towarzystwa bogatej Amerykanki, pani van Hopper, znalazła się w Monte Carlo, gdzie poznała Maxima de Wintera i poślubiła go po krótkiej znajomości. Wkrótce nowożeńcy wyjechali do angielskiej posiadłości de Wintera, Manderley. Przybywszy tam, nowa pani de Winter, osoba nieśmiała i trapiona niską samooceną, czuła się przytłoczona wspaniałością posiadłości, jak również wspomnieniami o pierwszej żonie Maxima, Rebece, wyzierającymi z każdego kąta. Rebeka, choć zginęła w wypadku na morzu, wciąż żyła w pamięci domowników i gości Manderley. Szczególnie pieczołowicie pamięć o Rebece podsycała gospodyni, pani Danvers, uwielbiająca zmarłą panią de Winter i wykorzystująca każdą okazję, by wytknąć nieśmiałej nowicjuszce, jak perfekcyjna była jej poprzedniczka. Stopniowo druga pani de Winter doszła do wniosku, że jej mąż musi wciąż kochać idealną Rebekę, nie zaś ją…

Rebekę sfilmowano kilkakrotnie. Najsłynniejszą z adaptacji jest oczywiście ta dokonana przez Alfreda Hitchcocka, z Laurence’em Olivierem jako Maximem, Judith Anderson jako panią Danvers i Joan Fontaine w roli drugiej pani de Winter.

Rebekę przenoszono także na deski teatralne. Pierwszej adaptacji dokonała sama du Maurier, jej sztukę wystawiono w 1940 w Londynie z dużym powodzeniem. 28 września 2006 roku we wiedeńskim Raimund Theater odbyła się premiera musicalu Rebecca, autorstwa Michaela Kunze i Sylvestra Levay. W roli Maxima de Winter wystąpił Uwe Kröger, drugą panią de Winter zagrała Wietske van Tongeren, a panią Danvers Susan Rigvava-Dumas. Spektakl cieszył się dużym powodzeniem, z afisza zszedł zaś 30 grudnia 2008.

Ptaki Hitchcocka również powstały w oparciu o tak samo zatytułowane opowiadanie (pochodzące z 1952 roku) du Maurier. Autorem scenariusza był Evan Hunter. Natomiast w 1973 roku Nicolas Roeg zekranizował jej opowiadanie Nie oglądaj się teraz.

Daphne du Maurier skrzętnie ukrywała swą biseksualność. Pomimo długoletniego małżeństwa z generałem Frederickiem Browningiem, z którym miała syna i dwie córki, zdaniem jej biografek i biografów du Maurier była biseksualna (sama nazywała swoje skłonności „weneckimi”). Wg jej biografki Margaret Forster, łączyły ją erotyczne związki z kilkoma kobietami, m.in. z angielską piosenkarką i aktorką wodewilową Gertrudą Lawrence oraz z wdową po amerykańskim wydawcy Nelsonie Doubledayu, Ellen.

W 1969 roku pisarka została Damą Komandorem Orderu Imperium Brytyjskiego.

Zmarła 19 kwietnia 1989 roku w swoim domu w ukochanej Kornwalii, w której mieszkała przez większość życia.

Przypuszczam, że na każdego człowieka prędzej czy później przychodzi chwila próby. Każdy z nas ma swojego demona, który go tyranizuje i zadręcza, aż wreszcie trzeba mu wypowiedzieć walkę.

Wybrana twórczość:

The Loving Spirit (1931)
I’ll Never Be Young Again (1932) – wyd. pol. Nigdy nie będę młody, Alfa 1998
Gerald: A Portrait (1934)
Jamaica Inn (1936) – wyd. pol. Oberża na pustkowiu, PIW 1976
The du Mauriers (1937) – wyd. pol. Dzieci metresy, Alfa-Wero 1999
Rebecca (1938) – wyd. pol. Rebeka, Iskry 1960
Rebecca (1940) – adaptacja sceniczna powieści Rebeka
Come Wind, Come Weather (1940) – opowiadania
Frenchman’s Creek (1941) – wyd. pol. Zatoka Francuza, KAW 1991
Hungry Hill (1943)
The Years Between (1945) – sztuka teatralna
The King’s General (1946) – wyd. pol. Generał w służbie króla, Prószyński i S-ka 2000
September Tide (1948) – sztuka teatralna
The Parasites (1949)
My Cousin Rachel (1951) – wyd. pol. Moja kuzynka Rachela, Iskry 1992
The Young George du Maurier (1951)
The Apple Tree lub Kiss Me Again, Stranger (1952)
Mary Anne (1954) – wyd. pol. Metresa, Alfa 1995
The Scapegoat (1957) – wyd. pol. Sobowtór, KAW 1995
The Breaking Point lub The Blue Lenses (1959) – opowiadania, wyd. pol. Niebieskie soczewki, Prószyński i S-ka 1998
Early Stories (1959) – zbiór opowiadań napisanych w latach 1927–1930
The Infernal World of Branwell Brontë (1960)
The Birds and Other Stories (1963 – reedycja The Apple Tree) – opowiadania, wyd. pol. Ptaki, Prószyński i S-ka 1997
The Glass-Blowers (1963)
The Flight of the Falcon (1965) – wyd. pol. Lot sokoła, Rebis 1996
Vanishing Cornwall (1967) – ilustrowana fotografiami autorstwa Christiana Browninga, syna pisarki
The House on the Strand (1969) – wyd. pol. Dom nad wodą, Alfa-Wero 1994
Not After Midnight lub Don’t Look Now (1971) – opowiadania, wyd. pol. Nie oglądaj się teraz, Prószyński i S-ka 1996
Rule Britannia (1972) – wyd. pol. Niezłomna, Prószyński i S-ka 1999 lub Władaj Brytanio!, Świat Książki 2010
Golden Lads: Sir Francis Bacon, Anthony Bacon and their Friends (1975)
The Rendezvous and Other Stories (1980) – opowiadania
Daphne du Maurier’s Classics of the Macabre (1987) – opowiadania, wyd. pol. Makabreski, Ginalski i s-ka 1990
Enchanted Cornwall (1989)

Źródła: Wikipedia.org, Pl.wikiquote.org