Z biegiem czasu młoda kobieta zaczyna dostrzegać pewne niepokojące sygnały: Lee zaczyna narzucać jej sposób ubierania, naciska, by zrezygnowała z pracy, kontroluje, z kim i kiedy się spotyka, obserwuje na każdym kroku, wywołuje poczucie zagrożenia i osaczenia, przekładając rzeczy w jej mieszkaniu. Kiedy Catherine przejawia jakiekolwiek oznaki niezależności i próbuje przeciwstawić się jego woli, karą jest przemoc fizyczna, brutalne gwałty i tortury psychiczne. Stopniowa eskalacja przemocy prowadzi w końcu do tragedii.

Catherine spotykamy ponownie po trzech latach, lecz jest teraz zaledwie cieniem samej siebie. Dla niej koszmar nie skończył się wraz ze skazaniem Lee, lecz trwa nadal. Choć przeprowadziła się do innego miasta, znalazła nową pracę, zerwała kontakty z przyjaciółmi, którzy ją zdradzili, wciąż nie czuje się bezpieczna. Catherine cierpi na zespół stresu pourazowego oraz zaburzenia obsesyjno – kompulsywne (zwane też nerwicą natręctw), które objawiają się metodycznym, kilkugodzinnym sprawdzaniem zabezpieczeń mieszkania – zamków drzwi i futryn okien oraz rzeczy w szafkach, które Lee zwykł przekładać, by naruszyć jej poczucie bezpieczeństwa. Zaburzeniom towarzyszą wyczerpujące ataki paniki, które uniemożliwiają Catherine normalne funkcjonowanie i nie pozwalają zapomnieć o przeszłości. Niestety, wkrótce okazuje się, że jej obawy mają zupełnie racjonalne podłoże, a koszmar zaczyna się na nowo…

W najciemniejszym kącie to znakomicie skonstruowany thriller psychologiczny, jeden z najlepszych, jakie zdarzyło mi się czytać! Ogromna w tym zasługa intrygującej i niebanalnej fabuły oscylującej wokół kwestii zaburzeń psychicznych: zespołu stresu pourazowego i choroby obsesyjno – kompulsywnej będących wynikiem psychopatycznego znęcania się fizycznego i psychicznego, a także toksycznych relacji kat – ofiara, przedstawionych z przerażającym realizmem i niezwykle sugestywnie. Wnikliwa, dogłębna analiza zaburzeń Catherine i obsesji Lee, zgrabnie wpleciona w fabułę nie tylko nie umniejsza napięcia i podskórnej grozy charakterystycznych dla pozycji z tego gatunku, ale wręcz ją potęguje, pozwalając zgłębić jej istotę, dotknąć jej sedna. Bezpośredni, brutalny z nią kontakt jest jak cios pięścią w twarz, tym bardziej bolesny, że zupełnie niespodziewany. Autorka rewelacyjnie, z dużą dozą realizmu sportretowała objawy zaburzeń bohaterki, które czytelnik śledzi tyleż z niedowierzaniem i współczuciem, co fascynacją. Wraz z rozwojem fabuły zaczynamy rozumieć istotę postaci zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych u Catherine: unikania zatłoczonych miejsc, policji i czerwonych ubrań, wielokrotne i wielogodzinne sprawdzanie zabezpieczeń mieszkania oraz powtarzające się ataki paniki. Prawdziwą zgrozą przejmuje nas mroczna strona osobowości Lee, który czerpie sadystyczną przyjemność z poniżania, dominacji, sprawowania całkowitej kontroli nad ofiarą i potrafi stosować psychiczne tortury, których nie powstydziłyby się żadne tajne służby. Przerażająca jest swoboda i naturalność, z jakimi skrywa swoje mroczne oblicze, umiejętność manipulowania ludźmi i skłaniania ich, by tańczyli, jak on zagra. Ściska za gardło i wywołuje ciarki nieustanne poczucie zagrożenia i osaczenia udzielające się czytelnikowi – nie tylko to, będące wytworem znękanego umysłu Catherine, ale też to realne, którego subtelne symptomy kumulują się z biegiem czasu tak, że nie sposób ich dłużej ignorować czy też kłaść na karb zaburzeń psychicznych.

Z niedowierzaniem obserwujemy metamorfozę, którą przechodzi bohaterka: z radosnej, rozrywkowej dziewczyny zmienia się w zaszczutą, pozbawioną woli życia ofiarę, której jedynym pragnieniem jest definitywny koniec udręki. Przemiana ta jest tyleż realistyczna i wiarygodna, co przerażająca. Przepaść pomiędzy dawną Catherine a nową, rozpaczliwie próbującą poradzić sobie z histerycznym lękiem, jest wręcz nie do ogarnięcia. Czytelnik ma wrażenie, jakby fabuła dotyczyła dwóch zupełnie różnych osób; ten kontrast znakomicie podkreśla dwutorowa narracja zasadzająca się na przeplataniu wydarzeń z przeszłości z teraźniejszością, pozwalająca na stopniowe odkrywanie tego, co spotkało bohaterkę i łączeniu doznanej traumy z destrukcją osobowości i stanem psychiki. Właściwie cała konstrukcja fabuły jest nietypowa, ale intrygująca: od pierwszych stron uświadamiamy sobie, że Catherine spotkało coś złego, nie ogarniamy tylko rozmiaru i skali jej traumy; wiemy również, że jej koszmar nadal trwa, przy czym dopiero wraz z rozwojem fabuły zdajemy sobie sprawę, jak bardzo zagrożenie to jest realne. Moim zdaniem to fantastyczny zabieg, doskonale oddający zagubienie i poczucie osaczenia bohaterki, pomagający wczuć się w skórę ofiary, potęgujący doznania z lektury.

W najciemniejszym kącie to rewelacyjny, trzymający w nieustannym napięciu thriller psychologiczny, emanujący podskórną grozą, przykuwający uwagę znakomicie skonstruowaną intrygą i mistrzowskim wręcz suspensem, przedstawiający zatrważająco wiarygodny obraz zaburzeń psychicznych i ich genezy, zwracający przy okazji naszą uwagę na ważną społeczną kwestię przemocy domowej i zespołu stresu pourazowego. Jeśli szukacie lektury, którą czyta się jednym tchem i od której nie sposób się oderwać pomimo rosnącego przerażenia – trafiliście na odpowiednią książkę.

Autorka: Elizabeth Haynes
Tytuł: W najciemniejszym kącie
Tytuł oryginału: Into the darkest corner
Przekład: Anna i Jarosław Fejdych
Wydawca: Papierowy Księżyc
Data wydania: 2012
Liczba stron: 434
Okładka: miękka ze skrzydełkami
ISBN: 978-83-61386-25-4
Kategoria: thriller psychologiczny

Autorka recenzji prowadzi bloga pod adresem: http://zwiedzamwszechswiat.blogspot.com/