Jean Genet – francuski literat i dramaturg. Jako pisarz wzbudza silne emocje – uważany jest jednocześnie za burzyciela i moralistę.
Jego twórczość zdradzała dużą wrażliwość społeczną, dotyczyła wykluczenia ze społeczeństwa, problemu wyobcowania i braku porozumienia. W warstwie narracyjnej odnajduje się opisy m.in. służby domowej, prostytutek, wyrzutków społecznych, złodziei. Geneta-pisarza i Geneta polityka-moralistę interesowały zagadnienia emigrantów materialnych (kwestia obozów uchodźczych Palestyńczyków) i emigrantów we własnym kraju (homoseksualiści, Czarne Pantery w USA). W opublikowanej w 1997 roku monografii Le dernier Genet (Ostatni Genet) Hadrien Laroche porównuje go do współczesnego mu filozofa Michel Foucaulta oraz do myśliciela Reformacji Erazma z Rotterdamu.
Genet urodził się 19 grudnia 1910 roku w Paryżu. Był porzuconym przez matkę sierotą, wychowankiem domu dziecka, z którego uciekał i popełniał typowe dla młodocianych zbiegów wykroczenia, które w wieku piętnastu lat zaprowadziły go do domu poprawczego. Jako osiemnastolatek zaciągnął się do armii, z której zdezerterował w 1936 roku i opuścił Francję. Przemierzył wtedy Europę z fałszywymi papierami. Według niektórych badaczy krótko siedział także w więzieniu na warszawskim Mokotowie. Po powrocie do kraju został skazany i osadzony w więzieniu za dezercję, posługiwanie się fałszywymi dokumentami i kradzieże.
Pisanie rozpoczął w podparyskim więzieniu we Fresnes, a w 1942 roku wydał na własny koszt poematy: Le Condamné à mort (Skazany na śmierć), Notre-Dame-des-Fleurs (Matka Boska Kwietna), w następnym roku – Le Miracle de la rose (Cud róży). Groził mu wyrok dożywotniego więzienia, gdy nastąpiła interwencja Jeana Cocteau i Jean-Paula Sartre’a w sądzie. Jean Genet został zwolniony z odbywania kary w 1944 roku, a ułaskawienie uzyskał w roku 1949.
W latach 1945-1948 powstały trzy powieści: Pompes funèbres (Ceremonie żałobne), Querelle de Brest (Querelle z Brestu) i Journal du voleur (Dziennik złodzieja), zbiór poezji, balet oraz trzy sztuki teatralne: Haute Surveillance (Ścisły nadzór), Les Bonnes (Pokojówki) i Spendid’s.
W 1966 roku napisał Paravents (Parawany) i opublikował Lettres à Roger Blin (Listy do Rogera Blina), przeżył jednak kryzys i posunął się do zamachu samobójczego. W następnym roku wybrał się w długą podróż na Daleki Wschód, poznał obozy Palestyńczyków; trzy lata później wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie przebywał wśród Czarnych Panter. Oba te doświadczenia zaowocowały po piętnastu latach publikacją Un captif amoureux (Zakochany jeniec). We wrześniu 1982 roku przypadkowo przebywał w Bejrucie, gdy miała miejsce masakra obozów palestyńskich w Sabrze i Szatili – po powrocie napisał ważny tekst polityczny: Quatre heures à Chatila (Cztery godziny w Szatili).
Jean Genet w 1979 roku zachorował na raka gardła, co w roku 1986 stało się przyczyną jego śmierci. Zmarł 15 kwietnia. Jego grób znajduje się na hiszpańskim katolickim cmentarzu w Larache w Maroku.
Źródło: Wikipedia.org