Tiffany Obolała ma dziewięć lat, brązowe oczy, długie, brązowe włosy i młodszego brata, który nade wszystko ceni sobie słodycze. Ma też niezwykłą umiejętność – widzi rzeczy takimi, jakimi są naprawdę. A nie każdy to potrafi. Po śmierci babci Obolałej to ona odpowiada za bezpieczeństwo swojej krainy, Kredy, gdzie pasterze pasą bezkresne stada owiec. Dlaczego ona? Przecież jest wiedźmą.

Jej bohater John Matherson walczy o życie swojej rodziny oraz ocalenie przed zagładą małego miasteczka w Karolinie Północnej, po tym jak Ameryka przegrywa wojnę, która pogrąża kraj w mrokach nowego średniowiecza. Stany Zjednoczone zostają zaatakowane straszliwą bronią wykorzystującą efekt impulsu elektromagnetycznego (EMP).
Broń ta może już teraz znajdować się w rękach naszych wrogów…

Książka wzbudziła ogromne zainteresowanie jeszcze przed jej opublikowaniem. Dyskutowano o niej w Kongresie Stanów Zjednoczonych, rekomendując jako lekturę obowiązkową, z którą powinien się zapoznać każdy Amerykanin. Równie wysoko ocenił ją Pentagon, zwracając uwagę na fakt, że powieść Forstchena jest wyjątkowo realistycznym spojrzeniem na broń masowej zagłady o przerażającej sile rażenia – fala uderzeniowa może przetoczyć się przez teren całych Stanów Zjednoczonych dosłownie w sekundę, ściągając na kraj niewyobrażalną katastrofę.

Bardzo trudno jednoznacznie stwierdzić o czym jest Vatran Auraio – i to jedna z największych zalet powieści. Tekst można odczytywać jako opowieść o samotności, wyizolowaniu człowieka teoretycznie wywyższonego wśród swych pobratymców, ale nic nie stoi na przeszkodzie, żeby potraktować go jak historię oszalałej z powodu nierealnej miłości kobiety. Nie da się przy tym zapomnieć, że Vatran Auraio jest tekstem z pogranicza typowej postapokalipsy i twardej fantastyki naukowej. Wieloznaczność i synkretyzm powieści sprawiają, że każde zanurzenie się w niezwykłym, skomplikowanym świecie osadników z Matcinu Dolanu jest innym doświadczeniem.

Zara stała się półsierotą. Właściwie była nią już wcześniej, gdyż zmarły niedawno mężczyzna nie był jej rodzonym ojcem, a jedynie ojczymem. Jednak wychowywana przez niego dziewczyna odczuwa boleśnie jego brak. Nie radząca sobie z tą sytuacją matka wysyła ją do babci. Zatem Zara ze słonecznego domu przenosi się do północnego Maine, gdzie przyjdzie jej zmierzyć się z zimą. Choć śliska nawierzchnia, mróz i wszechobecny biały puch zdają się być największymi zmartwieniami Zary, to rzecz jasna wkrótce zjawi się problem kolejny. Tajemniczy nieznajomy prześladuje dziewczynę pozostawiając po sobie… złoty pył.

Carrie Jones postawiła na sprawdzony schemat: dziewczyna o tajemniczym rodzicielu przybywa do obcego miasta, gdzie dość szybko zaprzyjaźnia się zarówno z „dziwakami” jak i „najprzystojniejszym” chłopakiem w szkole. Dość szybko nawiązuje prawdziwe przyjaźnie, jednocześnie angażując się w paranormalną zagadkę. Rzecz jasna odegra w niej kluczową rolę.

I bez wątpienia byłaby to zmiana na lepsze, ponieważ powieść aż skrzy się humorem. Niezwykle barwni są jej bohaterowie, dożywotnicy, których w tajemniczym, otrzymanym w spadku domu poznaje Konrad Romańczuk. Licho – wiecznie zasmarkany aniołek z alergią na pierze, Szczęsny – panicz, który popełnił dwa nieudane samobójstwa i od dwóch wieków z okładem snuje się po okolicy, klecąc romantyczne wierszydła, Krakers – pradawny potwór z talentem kulinarnym drzemiącym w każdej macce… i inni. Nie będę psuła czytelnikom radości z samodzielnego poznawania tej gromadki.

Przed tysiącami lat ludzie powierzyli swój los sztucznej inteligencji.
Teraz jednak zapragnęli odzyskać wolność.

Wysoko znad planety Harmonia spogląda Naddusza i bacznie obserwuje. Jego zadanie od wielu tysięcy lat jest takie samo – chronić ludzką kolonię zasiedlającą tę planetę, za wszelką cenę bronić Harmonii, a przede wszystkim nie dopuścić do jej autodestrukcji. Do tej pory na Harmonii panował pokój, nie istniała niebezpieczna broń masowej zagłady, ani technologia, która umożliwiłaby stworzenie takiej broni.  Kontrolując bazy danych i ingerując w ludzkie umysły, sztuczna inteligencja – Naddusza – mógł bez problemów wypełniać swą misję.

Zawartość:

PETER WATTS Rzeczy
CHARLES STROSS Betonowa dżungla HUGO 2005
WILL McINTOSH Mrożona panna młoda HUGO 2010, nom. NEBULA 2010
RACHEL SWIRSKY Eros, Filia, Agape nom. HUGO, nom. STURGEON AWARD
JOHN SCALZI Boże napędy nom. HUGO 2010, nom. NEBULA 2010
TED KOSMATKA Boża maszyneria

Król Snów kończy trylogię, opisującą dzieje Majipooru, tzw. trylogię Prestimiona. Nazywanie jej od nazwiska władcy, którego historię do pewnego stopnia relacjonuje, jest nieco mylące, podobnie jak to było z Trylogią Valentine’a (której drugi tom w ogóle Valentine’a nie dotyczył). Bowiem to, co Roberta Silverberga interesuje, to idea władzy jako służby, a władcy jako wcielenia świata, nie dającego się od niego odróżnić i stanowiącego z nim jedność. Dlatego też jego fundamentalne trylogie, zapewne najbardziej niezrozumiane dzieła współczesnej fantastyki, dotyczą w tej samej mierze rozterek Koronalów, czynnych (w odróżnieniu od Pontifexów) władców Majipooru, co losów samej planety, do której ogromu i otwartej społeczności system władzy wydaje się nie przystawać.

W notce biograficznej dotyczącej Błotnego można przeczytać, że powodem, dla którego pisze jest trudność w znalezieniu fantastycznych światów, w których chciałby się zanurzyć. W Wergeldzie królów oczekiwałem zatem intrygującego uniwersum – i znalazłem je. W nocie dotyczącej powieści sporo można przeczytać o Imperium, w którym znane są samopały, kompasy i lunety – rzeczywiście, pisarz sporo miejsca poświęcił ogromnemu państwu i różnicom, które oddzielają je od historycznego pierwowzoru. W samym Wergeldzie królów dużo większą rolę odgrywają jednak barbarzyńcy i ich społeczność.

W „Extensie” Jacek Dukaj łączy ze sobą dwie, zdawałoby się tak różne, formy opowieści. Pierwsza z nich to saga rodzinna, trochę jak u Marqueza. Ludzie nie żyją w zatłoczonych metropoliach, ale pośród rozległych stepów, w stojących samotnie wielkich domach, w których wspólnie mieszka kilka pokoleń, a do najbliższego sąsiada jest kilka dni drogi. Z kimś poza rodziny spotykają się jedynie podczas Targów, które są okazją nie tylko do wymiany towarów i uzupełnienia zapasów, ale także czasem zebrań rady, która decyduje w sprawach dotyczących całej społeczności. Poza tymi nielicznymi okazjami, życie upływa powoli, zgodnie z rytmem natury, na pielęgnowaniu ogrodów i sadów, doglądaniu koni i innych zwierząt gospodarskich. Brak zaawansowanej techniki, dzieci nie chodzą do szkół, (prawie) nikt nie zajmuje się nauką.