Najstraszliwszy cios zadaje się ułomnościom, wystawiając je na szyderstwa świata.
Obdarzony niezwykłą wrażliwością, zmysłem obserwacyjnym i wyczuciem natury ludzkiej Molier (fr. Molière) uważany jest za najwybitniejszego komediopisarza w historii literatury francuskiej. Był także aktorem i dyrektorem teatru. Całe jego zawodowe życie dotyczyło sceny, jednak jego dorobek artystyczny to zdecydowanie coś więcej niż zwykła rozrywka. Bawiąc swoich widzów, uczył ich o nich samych.
Jego prawdziwe nazwisko brzmiało Jean Baptiste Poquelin. Przyszedł na świat 15 stycznia 1622 roku w Paryżu, pochodził z rodziny mieszczańskiej. Ukończył studia prawnicze, jednak pracy w zawodzie nigdy nie podjął – pociągało go życie inne zgoła od statecznego prawniczego żywota. W 1643 roku założył w Paryżu wspólnie z Magdaleną Bejart Illustre Théâtre, wędrowną trupę, która wystawiała zapomniane farsy średniowieczne oraz włoskie commedia dell’arte. Gdy zespół zbankrutował, Molière został uwięziony za długi. Po wyjściu na wolność kontynuował życie wędrownego aktora aż do 1658 roku, kiedy to jego trupa wróciła do Paryża. W roku 1659 wystawił tam swoją komedię Pocieszne wykwintnisie, która odniosła ogromny sukces, wzbudzając przychylność samego króla Ludwika XIV.
Molière wierzył w skuteczność nauczania ze sceny. Jego komedie odznaczają się niezwykłą różnorodnością i najwyższymi walorami artystycznymi. Uprawiał tzw. wielką komedię, widowiska farsowe, komedię heroiczną i komediobalet. Połączył w nich tradycję rodzimej farsy ludowej z elementami włoskiej commedia dell’arte i klasycznej sztuki komicznej (Arystofanes i Plaut).
Jeśli potrafisz śmiać się z siebie – to najlepszy dowód, że masz poczucie humoru.
Prezentując galerię wiecznych typów ludzkich, dawał zarazem satyryczny obraz francuskiej obyczajowości XVII w. – ośmieszał salonową przesadę (Pocieszne wykwintnisie, wyst. 1659), niezrozumienie życia rodzinnego (Szkoła mężów, wyst. 1661, Szkoła żon, wyst. 1662), hipokryzję i zakłamanie dewotów (Świętoszek, wyst. 1664), wielkopańską pozę arystokratów (Don Juan, wyst. 1665), okrutną pogardę światowców wobec uczciwych i prostolinijnych (Mizantrop, wyst. 1666), manię gromadzenia bezużytecznych bogactw (Skąpiec, wyst. 1668). Molière przepoił swą twórczość głębokim humanizmem – mimo goryczy i pesymizmu wierzył w rozum ludzki i zdolność przezwyciężania zła oraz opowiadał się za wolnym i godziwym wyborem własnej drogi.
Zmarł 17 lutego 1673 roku. Zakończył życie jak artysta w pełni oddany swej sztuce – na scenie, podczas wystawiania sztuki Chory z urojenia. W trakcie czwartego przedstawienia komedii Molière miał zapaść, gdy odgrywał scenę śmierci Chorego, a wkrótce po tym zmarł. Jego prochy spoczywają na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu. Jego twórczość do dziś inspiruje wielu kolejnych artystów.
U licha! Już przeszło 40 lat mówię prozą, nic o tym nie wiedząc.
Najważniejsze sztuki Moliera:
Wartogłów (1653)
Zwady miłosne (1656)
Pocieszne wykwintnisie (1659)
Rogacz z urojenia (1660)
Natręty (1661)
Szkoła mężów (1661)
Szkoła żon (tytuł oryginału L’école des femmes) (1662)
Improwizacja w Wersalu (1663)
Świętoszek (tytuł oryginału: „Tartuffe, ou l’Imposteur”) (1664)
Don Juan (1665)
Lekarz mimo woli (1666)
Mizantrop (1666)
Grzegorz Dyndała (1668)
Skąpiec (1668)
Pan de Pourceaugnac (1669)
Mieszczanin szlachcicem (1670)
Szelmostwa Skapena (1671)
Uczone białogłowy (1672)
Chory z urojenia (1673)
Źródło: Wikipedia.org