Jeanne Moreau, francuska aktorka teatralna i filmowa oraz piosenkarka, zasłynęła talentem, elegancją, niebanalną urodą i intrygującą osobowością; stała się jedną z najbardziej popularnych i najczęściej angażowanych gwiazd francuskiego kina.
Urodziła się 23 stycznia 1928 roku jako córka restauratora z paryskiego Montmartre’u. Studiowała w konserwatorium w Paryżu. Karierę rozpoczęła w wieku zaledwie 20 lat od gry na deskach słynnej Comédie-Française i Teatru Jeana Vilara. Występowała przeważnie w repertuarze klasycznym. W filmie debiutowała w roku 1949.
Przełom w jej karierze filmowej nastąpił w 1958, gdy zagrała w dwóch głośnych, nagradzanych i szeroko wówczas dyskutowanych filmach Louisa Malle’a: Windą na szafot i Kochankowie. Dzięki nim stała się gwiazdą pierwszej wielkości i symbolem seksu.
Współpracę z Mallem kontynuowała w dalszych filmach: Błędny ognik (1963) oraz Viva Maria! (1965). W tym ostatnim stworzyła duet z Brigitte Bardot, co zaowocowało wielkim sukcesem komercyjnym tego filmu.
Od początku lat 60’ grała u największych mistrzów światowego kina: François Truffauta (Jules i Jim, Panna młoda w żałobie), Orsona Wellesa (Proces, Falstaff), Michelangelo Antonioniego (Noc, Po tamtej stronie chmur), Josepha Loseya (Pan Klein, Pstrąg) czy Luisa Buñuela (Dziennik panny służącej – nagroda aktorska w Karlowych Warach).
{youtube}9CBstGGimf0{/youtube}
Współpracowała także z Peterem Brookiem (Moderato cantabile – nagroda aktorska w Cannes), Tonym Richardsonem (Mademoiselle), Rainerem Wernerem Fassbinderem (Querelle) i Wimem Wendersem (Aż na koniec świata). Zajmowała się reżyserią teatralną i filmową (Światło, L’adolescente), a także produkcją filmów. Mimo zaawansowanego wieku nie zrezygnowała z grania i wciąż pojawia się na srebrnym ekranie (np. w Czasie, który pozostał François Ozona lub w filmach Amosa Gitai).
Źródło: Wikipedia.org