Nie ma przepisu na bycie emigrantem. Po prostu kupuje się bilet i pakuje walizki, to wszystko. Wyjazd do nowego kraju jest niczym śmierć i ponowne narodziny. Znów uczymy się chodzić, na nowo opanowujemy mówienie, zasady życia, spojrzenie na świat i sposób myślenia. I do całej tej nowości dodajemy to, co mamy w sercu – kulturę naszej ojczyzny.
Jhumpa Lahiri, urodzona w 1967 roku, jest córką bengalskich emigrantów. Zadebiutowała zbiorem opowiadań „Tłumacz chorób”, który wypełniła niemal namacalną miłością do Indii.
„Tłumacz chorób” składa się z dziewięciu opowiadań, które łączy wątek hinduskich emigrantów, mieszkających w USA. Zdawałoby się, że każde opowiadanie traktuje o podobnych problemach, dotyczących życia w nowym kraju. Niech Was to nie zmyli. Każde z dziewięciu opowiadań jest wyjątkowe, oryginalne i wyróżnia się w swój jedyny i niepowtarzalny sposób. Dziewięć historii, których bohaterowie są różni, mimo że ich życie rozpoczęło się w tym samym kraju i naznaczone zostało emigracją do USA.
Poznajemy historię małżeństwa po trzydziestce . Ona pracuje jako korektorka i w pełni oddaje się pracy, a on jest wiecznym studentem, dąży do osiągnięcia tytułu doktora. Budują razem swoje życie, lecz osobno próbują unieść na swoich ramionach wspólną tragedię, która dotknęła ich małżeństwo („Tymczasowa awaria”).
Przeczytamy także o Panu Kapasi, który pracuje jako przewodnik w Indiach i teraz wiezie na kolejną wycieczkę małżeństwo emigrantów, które na stałe zamieszkało w Ameryce („Tłumacz chorób”). Poznamy 64-letnią Boori Ma, która w zamian za sprzątanie otrzymała pozwolenie mieszkania na klatce schodowej od mieszkańców kamienicy („Prawdziwy Durwan”) oraz historię Amerykanki Mirandy, która zakochała się w żonatym Indusie Devie („Sexy”), a także życie hinduski Sen widziane oczami 11-letniego Amerykańca Eliota, który po szkole spędza popołudnia pod jej opieką („U pani Sen”). Uśmiechniemy się, a może i nie, czytając o małżeństwie, które po przeprowadzce do nowego domu w Ameryce odkrywa w każdym jego zakamarku symbole wiary chrześcijańskiej („Mój Boże, co za dom!”). Poznamy smutną historię Bibi Haldar cierpiącej na dokuczliwą chorobę i marzącą o małżeństwie („Kuracja dla Bibi Haldar”), a także wspomnienia młodego emigranta o tym, jak rozpoczynało się jego życie w Ameryce, której wylądował w dniu gdy na powierzchni księżyca została postawiona flaga („Trzeci i ostatni kontynent”).
Jhumpa Lahiri pokazuje nam jak różne jest życie emigrantów, jak inne są ich problemy, smutki i radości. Robi to kunsztownie i z prawdziwym mistrzowstwem. Lahiri przekazała światu coś bezcennego – utrwaliła na kartkach papieru nieuchwytny zapach curry, szelest sari i odgłos bosych stóp idących po podłodze. Pokazała, iż emigracja jest piętnem na całe życie, które może przynieść jak i radość, tak i smutek, które jednoczy i dzieli.
Akcja większości opowiadań odbywa się poza granicami Indii, jednak ta książka taktuje właśnie o tym kraju, niesie jego tchnienie, obyczaje i nieuchwytny zapach. I udowadnia tym samym, że ojczyzną nie jest ziemia, na ktorej się urodziliśmy, ojczyzna kwitnie w cieple ludzkich serc.
Autor: Jhumpa Lahiri
Wydawnictwo: Albatros , Czerwiec 2010
ISBN: 978-83-7659-079-0
Liczba stron: 280
Wymiary: 150 x 210 mm
Tłumaczenie: Maria Jaszczurowska