Nie będę czarować, że Eileen Chang należy do moich ulubionych pisarek, bo do Gorzkiego spotkania w ogóle jej nie znałam i to nie za sprawą tego nazwiska zainteresowałam się tą książką. Nie będę także zmyślać, że znam historię Chin, fascynuje mnie od lat i to właśnie sprawiło, że sięgnęłam po tę powieść, bo wiem o Chinach tyle, co kot napłakał (tak, wstyd się przyznawać). Przeczytałam Gorzkie spotkanie, bo jego tematyka była tak uniwersalna i interesująca, że nie mogłam sobie odmówić. Poza tym zawiera w sobie wątki autobiograficzne, a to zawsze ciekawi czytelników, którzy rozkoszują się, poznając pikantne szczegóły z życia pisarza, czując, że jest jednym z nich ze swoimi słabościami i ułomnościami… Lubię także wejść w inną kulturę i spróbować się w niej odnaleźć. W tej było mi trudno… Dlaczego? Oto powody:

Eva Hornung to australijska pisarka. Jej powieść Chłopies zyskała uznanie wielu krytyków, została wyróżniona w 2010 r. Literacką Nagrodą Prezesa Rady Ministrów w Australii i przetłumaczona na 16 języków.

Akcja powieści rozgrywa się we współczesnej Moskwie. Romoczka, czteroletni chłopiec, podczas srogiej zimy zostaje opuszczony przez matkę i wuja. W poszukiwaniu jedzenia i ciepłego kąta, kierując się instynktem, podąża za trzema psami do ich schronienia – opuszczonej piwnicy pod starym, zrujnowanym kościołem. Od tej pory Romoczka żyje razem z nimi, traktując ich jak swą rodzinę. Żywi się mlekiem suki Mamoczki oraz tym, co wspólnie ze swymi psimi braćmi i siostrami upolują.

Jest Pan eksperymentem Stwórcy Wszechświata. Jest Pan w całym wszechświecie jedyną istotą wyposażoną w wolną wolę. (…) Wszyscy inni są robotami, maszynami. (…) Jedynym ich zadaniem jest prowokować Pana na tysiące możliwych sposobów, żeby Stwórca Wszechświata mógł obserwować Pańskie reakcje. Uczucia i rozumu mają nie więcej niż szafkowy zegar.

Stwórca Wszechświata chciałby obecnie przeprosić nie tylko za kapryśne i natarczywe towarzystwo, na jakie był Pan narażony w czasie trwania eksperymentu, lecz również za brud i smród na samej planecie. Stwórca tak zaprogramował roboty, żeby nadużywały jej przez miliony lat, żeby przypominała trujący, zgliwiały ser, kiedy Pan się tam znajdzie.

Większość tych, którzy przeczytali książkę List miłosny pismem klinowym Tomáša Zmeškala zaznacza, że jest to jego debiut literacki, będący zarazem wielkim wydarzeniem w Czechach. Samego autora porównuje się natomiast do Topola i Hrabala. Trudno się temu dziwić, bo ta powieść to rzeczywiście niezwykle udane dzieło, które czyta się świetnie i którego treści na długo zostają w pamięci. Jeszcze trudniej zrozumieć jednak fakt, że jakiś czas temu nikt nie chciał wydać tej ’sagi rodzinnej’ z bolesnym rozliczeniem z historią w tle…

Dawno już nie czułam się tak skonsternowana i skołowana po przeczytaniu książki. Nie pamiętam również kiedy ostatnio miałam problem z wyduszeniem z siebie choćby krótkiej recenzji. I chociaż przeczytałam Suttree’ego jakiś czas temu, to nadal nie jestem pewna, jakie stanowisko mam zająć w związku z tą książką.

Ostatnia z wydanych w Polsce powieści McCarthy’ego nie należy do lektur łatwych w odbiorze, choć wydawca zapewnia nas, że to najzabawniejsza książka tego autora. Nie należy jednak dać się zwieść surrealistycznemu opisowi z tyłu okładki – nie znajdziecie tam prostej zabawy, przystępności i zrozumienia, dowcipu, jakim raczą nas współcześni autorzy. To powieść, którą będziecie rozgryzać niczym twardy, czarny chleb, bojąc się, że pogubicie zęby. Powieść, która was zadziwi, zniesmaczy, rozbawi, zaczaruje i sprawi, że nie będziecie wiedzieć, co z nią uczynić i co o niej myśleć. To jedna z lepszych książek, jakie przeczytacie.

Piękna, zmysłowa, charakterna kobieta. Femme fatale. Zdolna do wszystkiego kokietka, doprowadzająca mężczyzn do szaleństwa. Inteligentny, rozsądny, bez pamięci zakochany w niej mężczyzna, potrafiący wybaczyć dużo. Bardzo dużo. Historia miłosna jakich setki. Powieść na pierwszy rzut oka dająca sie porównać z ambitniejszą telenowelą, taką w której brak banału, monotonii, przewidywalności czy zwykłej śmieszności. Piękny język, wartka akcja, doskonale zarysowani bohaterowie. Po prostu mądra książka naznaczona odważnym, inteligentnym i realistycznym piórem autora. Proszę Państwa, oto literatura z najwyższej półki: Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki Mario Vargas Llosy!