W ostatniej powieści chilijskiego pisarza, w opasłym tomiszczu liczącym sobie ponad tysiąc stron, ścierają się ze sobą literatura i zbrodnia, miłość i szaleństwo, pożądanie, instynkt, zło i strach. 2666 to trudny w odbiorze, postmodernistyczny przegląd tego, czego boi się współczesny człowiek, tego, co wywołuje w nim ogromny lęk lub cichy, ale wszechobecny, niepokój. To wreszcie wszystko to, co ludzkie, a więc i nieobce, nasza rzeczywistość w najgorszym wydaniu. Lepsza jedynie od pisarskiego żywota.
Czytaj dalej →
Mieszkałem na przedmieściach Girony, w zrujnowanym domu (…) i właśnie straciłem pracę, (…) która zwiększyła moją skłonność do niesypiania nocą. Prawie nie miałem znajomych i zajmowałem się jedynie pisaniem oraz chodziłem na długie spacery, które zaczynały się o siódmej wieczorem, zaraz po przebudzeniu, kiedy ciało doświadcza czegoś w rodzaju jetlagu, stanu bycia i niebycia zarazem, dysonansu wobec tego, co mnie otacza, nieokreślonej kruchości.
Sekret mojego turbanu to wyjątkowa książka – poruszająca, autobiograficzna opowieść o losach dzielnej dziewczynki – dziś już kobiety – która, by zapewnić byt swojej rodzinie, zaryzykowała życie, udając… chłopca. Co w tym takiego niebezpiecznego…? Dodajmy, że fabuła książki za tło ma Afganistan rządzony przez bezwzględnych religijnych fanatyków – talibów.
Indie to nie tylko kraj o bogatej kulturze, ale i niezwykle burzliwej historii. W książce Dzieci północy autor stara się przekazać powojenne dzieje swojej ojczyzny w bardzo rozbudowanej, pełnej alegorii i odwołań formie. Pewne są jednak dwa fakty – Salman Rushdie stworzył powieść doskonałą, ale wymagającą naszej pełnej uwagi.
Faza pierwsza: szok i zaprzeczanie
Z pewnością uprawiałem w młodości za mało sportu, aby znosić zmienne porywy serca. (…) Z Alice chwile euforii, kiedy chciałem zabrać ją na weekend na Księżyc, nieustannie przeplatały się z momentami międzygwiezdnej agresji, kiedy to najchętniej zakopałbym ją w samym sercu Ziemi. (…) Kręciliśmy się w karuzeli tonów. I nawet przychodziło mi na myśl, że miłość przede wszystkim ogłusza.
Nastolatki stojące na scenie z niecierpliwością wpatrują się w wymuskaną organizatorkę konkursu. Kobieta otwiera kopertę i powoli odczytuje wynik. Po chwili przy wtórze oklasków korona spada na głowę blondwłosej piękności. Dziewczyna uśmiecha się niepewnie, a potem nagle schyla głowę i staje swobodnie: peruka opada a sylwetka zaczyna zdradzać męskie rysy. Publiczność wpada w histerię. Buster Fang z uśmiechem patrzy na rodziców. Właśnie został Małą Miss Karmazynowej Koniczynki, a jego rodzina zaliczyła kolejny udany performance.
Rexanne Becnel jest autorką ponad dwudziestu powieści, z których niemal wszystkie okazały się bestselerami. Nie czytałam żadnej z nich. Nazwisko Becnel kojarzyło mi się bowiem do tej pory głównie z historycznymi romansami, za którymi nie przepadam. Złodziejka mojej córki miała stanowić w jej dorobku swoiste novum, postanowiłam więc zaryzykować. I nie zawiodłam się. Autorka tym razem porusza temat niezwykle trudny i ubiera go w ciekawą, powściągliwą formę, znakomicie łącząc psychologiczny dramat z powieścią obyczajową i kryminałem.
Jodi Picoult jest jedną z najbardziej znanych amerykańskich pisarek, które zaskarbiła sobie serca wielu czytelników na całym świecie swoim charakterystycznym stylem i odwagą podejmowania trudnych tematów. Fakt, iż do tej pory sprzedano ponad 30 milionów jej książek, przetłumaczonych na 30 języków robi wrażenie, prawda? Praktycznie każda z jej powieści jest rozchwytywana, choć bez wątpienia nie wszystkie są jednakowo dobre. Mam za sobą już kilka pozycji, które wyszły spod pióra Picoult i przyznam szczerze, że niektóre z nich dosłownie zalałam łzami, mimo iż z reguły nad książkami nie płaczę… Tkwią w nich ogromne emocje, wobec których trudno pozostać obojętnym. Podobnie było w przypadku ostatniej powieści tej autorki, pt. Pół życia, która bardzo szybko po swojej amerykańskiej premierze trafiła na nasz rodzimy rynek i stała się bestsellerem, a dla mnie okazją do kolejnych wzruszeń. Zobaczmy, jakie problemy staną przed jej bohaterami.