Utalentowana i piękna odniosła ogromny sceniczny sukces, jednak nie dała rady swoim demonom. Święciła triumfy na scenie, ale jej prywatne życie naznaczone było cierpieniem, któremu ostatecznie się poddała – ale wcześniej została ikoną francuskiej piosenki. Do połowy lat 50′ okładki płyt były ozdabiane grafikami a gwiazdy były znane odbiorcom wyłącznie z głosu. Dalida była pierwszą artystką, której zdjęcie znalazło się na okładce płyty. Była fotografowana częsciej niż Elvis Presley i Brigitte Bardot. Dostała 8 muzycznych Oscarów, co jest najlepszym wynikiem w historii.
Przez lata kariery zyskała przydomki: Diva smutku, Piosenkarka odrzuconych, Mistrzyni interpretacji, Przeklęta Egipska piękność, Królowa emocji.
Dalida urodziła się 17 stycznia 1933 roku w Shoubra, dystrykcie Kairu jako Yolanda Christina Gigliotti z włoskich rodziców (wywodzących się z Kalabrii); była dzieckiem skrzypka operowego, od najmłodszych lat dawano jej lekcje śpiewu. W roku 1954 zdobyła tytuł Miss Egiptu i wyjechała do Paryża, by zostać aktorką filmową.
Jej pierwsze filmy nie odniosły sukcesu, jednak wkrótce okazało się, że to scena ją kocha. Zaczęła występować na estradach koncertowych i w kabaretach, śpiewając po francusku, włosku, a także w innych językach. Nagrywała piosenki, używając pseudonimu scenicznego „Dalida”, a jej drugi utwór, zatytułowany Bambino, przyniósł jej natychmiastową sławę. W 1957 roku wystąpiła w paryskiej Olympii jako artystka otwierająca występ Charles’a Aznavoura i w tym samym roku Gilberta Bécaud. Zaczęła nagrywać w kilku językach, objeżdżając świat. Występowała m.in. w słynnym Carnegie Hall w Nowym Jorku pod koniec 1978 roku.
{youtube}nSmpbGHe8oE{/youtube}
Podczas swej kariery nagrała 500 piosenek po francusku, z których 200 zostało przetłumaczonych na włoski, a 300 na inne języki (nagrywała w 8 językach – francuskim, włoskim, hiszpańskim, flamandzkim, niemieckim, angielskim, hebrajskim i arabskim). Sprzedała ponad 170 milionów nagrań na całym świecie, zdobywając, bagatela, 70 złotych płyt. W roku 1974 jej przeboje zostały nagrodzone Oscarem za Światowy Sukces Piosenkarski oraz platynową płytą w krajach Beneluksu. Przez cały rok 1974 Dalida była numerem 1 na listach dwunastu różnych krajów: w dziewięciu krajach rekordy bił Gigi l’amoroso, w trzech innych Il venait d’avoir dix-huit ans. Jako pierwsza wylansowała we Francji styl disco – słynną piosenką J’attendrai z 1976.
{youtube}H6KMqmO1lcQ{/youtube}
W 1975 roku Dalida była już popularną piosenkarką na całym świecie. Próbowała wielu typów muzyki – pop, muzyki w stylu włoskim, rock’n’rolla, ballad, a nawet piosenek o brzmieniu lekko psychodelicznym. Tym jednak razem chciała spróbować czegoś nowego. Pojawiło się J’attendrai, pierwsza piosenka (i wielki międzykontynentalny hit) po francusku. Odniósłszy sukces, kontynuowała pracę, wydając cały album w stylu disco. Jej największy hit z tego zbioru to Laissez-moi danser… Monday, Tuesday (co tłumaczy się na polski jako Pozwólcie mi tańczyć). Jej ostatnia znana „prawdziwa” piosenka disco to Americana z 1981 roku, jeśli wziąć pod uwagę, że utwór Jouez Bouzuki z 1982 roku to nowa wersja greckiej piosenki disco-pop z lat 70.
{youtube}8stfmcGolAs{/youtube}
W latach 1980-1987 wykonywała piosenki w nurcie nowej fali i synth pop. W 1981 roku została uhonorowana specjalnie dla niej utworzoną Diamentową Płytą (udekorowaną setkami małych diamentów) za 25 lat sukcesów.
Osobiste życie Dalidy było pełne dramatów i tragedii. W 1961 roku wyszła za mąż za Luciena Morisse’a. Małżeństwo to przetrwało tylko parę miesięcy. Zostawiła go dla malarza Jeana Sobieskiego (późniejszego ojca amerykańskiej aktorki Leelee Sobieski). Parę lat później jej były mąż popełnił samobójstwo. W 1967 roku nowy kochanek, włoski śpiewak Luigi Tenco także odebrał sobie życie strzałem w głowę, a ona sama próbowała po tym zdarzeniu popełnić samobójstwo. Związek stworzyła też z Richardem Chanfray’em, od którego odeszła w 1981 roku. Dwa lata później w lipcu i on popełnił samobójstwo – wraz z nową towarzyszką zatruł się spalinami samochodowymi.
W nocy z 2 na 3 maja 1987 roku Dalida popełniła samobójstwo, połykając 120 pigułek nasennych i popijając je whisky. Zostawiła notatkę: Życie stało się dla mnie nie do zniesienia… Wybaczcie mi. Całe życie porównywano ją do Kleopatry. Wybrała śmierć, która nie niszczy ciała. Umalowała się i uczesała przed połknięciem środków nasennych.
Pochowano ją na Cimetière de Montmartre w Paryżu. Jej pozłacany grób zdobi statua naturalnej wielkości.
W 1997 roku róg ulic Girardon i Abreuvoir w Butte Montmartre w Paryżu został przemianowany na „Place Dalida”. Tam, ku pamięci artystki, wzniesiono jej popiersie naturalnej wielkości. W 2001 roku francuski rząd uhonorował Dalidę znaczkiem pocztowym ze zdjęciem, który sprzedano w liczbie 10.157.601 egzemplarzy. W 2007 roku, w dniach od 11 maja do 8 września, z okazji 20 rocznicy jej śmierci, w paryskim ratuszu zorganizowana została wystawa Une vie, na której oprócz 40 sukien zaprezentowano inne osobiste przedmioty artystki, jej korespondencję, zdjęcia, nagrania, złote płyty itp. Ze względu na zainteresowanie wystawą czas jej otwarcia postanowiono przedłużyć do 29 września. Zwiedziło ją blisko 300 tysięcy osób.
Obejrzyj i posłuchaj artystki w nagraniu na żywo:
{youtube}t3u42Wzv4jc{/youtube}
Źródło: Wikipedia.org, avecletemps.blox.pl