Głównym bohaterem powieści Mocni ludzie jest porucznik Władysław Lis, który za udział w wojnie polsko-rosyjskiej w 1831 roku został uznany za wroga Rosji i cara oraz skazany na osiedlenie się na Syberii. Do małej wioski Narym wraz z nim dobrowolnie przybywa jego żona Julianna, która uzyskała pozwolenie od władz rosyjskich na towarzyszenie mężowi w wygnaniu. W tej dalekiej i surowej krainie oboje zostają bardzo życzliwie przyjęci przez miejscową ludność. Mieszkańcy Syberii pomagają im założyć gospodarstwo i uczą przetrwania w tutejszych trudnych warunkach życia. Polacy za okazane im serce odpłacają im tym samym, niosąc pomoc medyczną i edukując ich w zakresie czytania oraz zasad postępowania godnych światłego człowieka.
Bardzo szybko wzajemna sympatia między zesłańcami a mieszkańcami Syberii przeradza się w szczerą przyjaźń i przywiązanie, zaś surowa kraina staje się dla Władysława i Julianny prawdziwym domem. Niestety, ich życie nie będzie całkowicie pozbawione problemów i trosk.
Czytaj dalej →
Burzliwe i tragiczne losy Marii Antoniny, ostatniej królowej Francji straconej w czasie rewolucji, do dziś są pożywką masowej wyobraźni i inspiracją dla wszelkiej maści twórców filmowych i literackich. Trylogia autorstwa Juliet Grey, której zwieńczeniem jest niniejsza powieść, należy do najbardziej udanych beletryzowanych biografii, jakie miałam okazję czytać. Z pałacu na szafot okazało się nie tylko godną kontynuacją cyklu, ale też jego zwieńczeniem w najlepszym tego słowa znaczeniu; choć amerykańska pisarka zawiesiła wysoko poprzeczkę (czego dowodzą znakomite dwa poprzednie tomy), brawurowo sprostała wyzwaniu snując poruszającą opowieść o ostatnich latach życia nieszczęsnej monarchini.
Oj, dobra książka panom autorom wyszła! Oj, jaka pyszna! Czytałam z wypiekami, zaśmiewałam się w głos, łzę cichcem wycierałam, a po zakończonej lekturze zła byłam niczym Zagłoba na pusty kufel! Jak to tak można – rozkochać czytelnika w pannicy, która się kulom nie kłania i która niewyparzony język ma równie wielki jak serce, a potem tak go, sierotkę, porzucić na pastwę domysłów? Bo to tom pierwszy jest – niby dobrze, bo będzie więcej, ale i niedobrze, bo cierpliwość nie jest moją mocną stroną…
Eleonora Akwitańska to z całą pewnością jedna z najsłynniejszych i najbardziej wpływowych kobiecych postaci średniowiecza, znacznie wyrastająca ponad swoją epokę. Dwukrotnie koronowana na królową ( Francji – jako żona Ludwika VII i Anglii – u boku Henryka II Plantageneta), matka dwóch królów (Henryka i Ryszarda Lwie Serce), stawiała czoło zarówno cesarzowi, jak i papieżowi, rządziła dwoma królestwami, wykazując się niebywałym zmysłem politycznym i dalekowzrocznością, brała udział w wyprawie krzyżowej, wpływała na ówczesną obyczajowość i kulturę – wydawać by się mogło, że dzieje tej ze wszech miar barwnej i nietuzinkowej postaci są gotowym materiałem na intrygującą i fascynującą powieść, której nie trzeba ani ubarwiać, ani w inny sposób wzbogacać – wystarczy ująć w ramy fabuły dostępne fakty. No cóż, okazało się, że jednak można zaprzepaścić potencjał drzemiący w tej historii i sprowadzić ją do nie najwyższych lotów historycznego romansu okraszonego dziwacznymi, zupełnie niepotrzebnymi magicznymi pierwiastkami.
Philippa Gregory trzyma poziom. Praktycznie od 1998 roku wydaje jedną powieść rocznie, a od momentu, w którym zaczęła „na boku” tworzyć Zakon Ciemności, to nawet dwie. Oczywiście nie jestem taką fanatyczką, żeby twierdzić, iż dosłownie każda jej książka jest niepowtarzalna i jedyna w swoim rodzaju. Po pierwsze – nie mam najmniejszego prawa tak uważać, bo jeszcze sporo do przeczytania mi zostało, po drugie – sporadycznie trafiają się jej z lekka słabsze pozycje. Niemniej jednak uważam, że ta kobieta nie jest w stanie wypalić się jako pisarka – jeśli już zdarza jej się popełnić coś nie do końca dopracowanego, to przez następne lata nadrabia to wieloma znakomitymi pozycjami sygnowanymi jej nazwiskiem.
Damy Rzymu to druga część trylogii Zapomniana królowa autorstwa francuskiej pisarki Françoise Chandernagor, której fabuła osnuta jest wokół burzliwych losów potomków Kleopatry i Marka Antoniusza. O ile poprzedni tom, Dzieci Aleksandrii, skupiał się na wydarzeniach poprzedzających upadek Egiptu – wojnie z Rzymem, samobójstwie najsłynniejszej bodajże pary starożytnego świata i tragedii trójki ich osieroconych dzieci, o tyle fabuła Dam Rzymu przenosi nas do stolicy imperium, w ślad za Aleksandrem, Ptolemeuszem i Selene – jeńcami zwycięskiego wodza spod Akcjum, Oktawiana, który ma pewne plany co do potomstwa swego byłego szwagra i „królowej – ladacznicy”.
Może niektórzy z was pamiętają moje zachwyty nad pierwszą częścią nowej powieści Jacka Piekary? 
Wysoko rozwinięta cywilizacja starożytnego Egiptu od stuleci fascynuje i rozpala masową wyobraźnię, choć dopiero stosunkowo niedawno podjęto się regularnych studiów nad tysiącleciami historii tej krainy. Wciąż jednak spektakularne odkrycia przeplatają niewyjaśnione tajemnice czy sensacyjne zagadki; jednym z takich fenomenów jest okres rządów faraona z czasów Nowego Państwa, Amenhotepa IV, który zapisał się na kartach historii pod imieniem Echnatona.
Nie wszyscy wiedzą o tym, że jeden z najsłynniejszych uwodzicieli świata, 
Do najsłynniejszych dzieci papieża niewątpliwie należy czworo tych zrodzonych z długiego związku z Vanozzą Cattanei, wśród nich zaś palma pierwszeństwa bezsprzecznie należy się temu jednemu. Temu, przed którym drżały nieprzyjacielskie wojska. Temu, którego myśli nawet ojciec papież nie był w stanie przejrzeć. Temu, który wymarzył sobie siebie na tronie Italii. On, książę Romanii, Il Valentino, Cezar Borgia. Zwany również szatanem z papieskiego rodu.